Het brouwen van thee kan giftige metalen uit water verwijderen, suggereert een onderzoek.

Onderzoekers hebben thee drinken gekoppeld aan een lager risico op sterfte, hart- en vaatziekten en type 2 diabetes. Nu suggereert een nieuwe studie dat een van 's werelds meest geconsumeerde dranken nog een ander voordeel heeft: water zuiveren.

De studie, gepubliceerd op 24 februari in ACS Food Sciences & Technology, vond dat thee giftige zware metalen zoals lood en cadmium uit drinkwater kan verwijderen. De stoffen werden geabsorbeerd (plakten aan het oppervlak van) losse theeblaadjes of theezakjes en werden uiteindelijk uit de beker verwijderd.

“Het lijkt erop dat thee zetten passief kan helpen bij het verminderen van blootstelling aan zware metalen en een eenvoudige en toegankelijke remedie kan bieden,” vertelde Kantha Shelke, PhD, principal bij het voedselwetenschaps- en onderzoeksbureau Corvus Blue LLC en docent aan de Johns Hopkins University, die niet bij de studie betrokken was, aan Health. “Gezien de wereldwijde populariteit van thee, vereist deze praktijk geen veranderingen in levensstijl of extra technologie, waardoor het een gemakkelijke publieke gezondheidsinterventie is.”

Auteur van de studie Vinayak P. Dravid, PhD, een ingenieursprofessor aan de Northwestern University, onderzoekt en ontwikkelt een spons met een buitenlaag die milieustoffen kan reinigen. Terwijl hij onder Dravid werkte, had de toenmalige afgestudeerde student Benjamin Shindel, PhD, een andere auteur van de studie, een gedachte: zouden theezakjes ook als een coating kunnen dienen en verontreinigingen filteren?

Shindel, Dravid en hun collega's besloten dit te onderzoeken.

Eerst maakten ze wateroplossingen met zware metalen zoals chroom, zink, koper en aluminium. Ze voegden ook cadmium en lood toe, die bijzonder giftig zijn. Lood kan schade aan de hersenen en het centrale zenuwstelsel veroorzaken, terwijl cadmium de nierfunctie, botgezondheid en meer kan verstoren.

Het team verwarmde de oplossingen tot onder het kookpunt en voegde vervolgens losse thee van verschillende groottes of bladeren in verschillende commerciële zakjes toe. Ze lieten de thee trekken gedurende verschillende tijdsperioden, van seconden tot 24 uur.

Vervolgens maten ze de concentratie van zware metalen die nog in de thee achterbleven.

Onderzoekers ontdekten dat een “typische beker” thee ongeveer 15% van het lood uit drinkwater kon verwijderen, zelfs wanneer de niveaus aanvankelijk zo hoog waren als 10 delen per miljoen. Een typische beker, in dit geval, is een mok met water en een theezakje gebrouwen gedurende drie tot vijf minuten.

Katoenen en nylon zakjes absorbeerden niet veel metaal—maar cellulose zakjes wel. Gemalen thee, vooral zwarte theeblaadjes, was iets beter in het opvangen van metaalionen dan hele bladeren. Dit komt waarschijnlijk doordat deze variëteiten een groter oppervlak hebben, waardoor er meer ruimte is voor zware metaalionen om aan vast te plakken.

Één factor beïnvloedde de filtercapaciteiten aanzienlijk: hoe lang de onderzoekers de thee lieten trekken. “De trektijd is de belangrijkste overweging in de prestaties en hoeveel metaal je uit je kopje thee verwijdert,” aldus Shindel tegen Health. “Ondanks de verschillen tussen groene en zwarte thee, is het verschil tussen het twee minuten laten trekken en vier minuten, of vier minuten en 10 minuten, veel groter.”

Verschillende studies hebben hoge niveaus van zware metalenvervuiling in thee en theetuinen opgemerkt. De auteurs zeggen echter dat hun bevindingen geruststelling bieden dat de zware metalen zich aan de theebladeren hechten en niet in het water oplossen.

Shelke noemde de studie “briljant” en zei dat het de “potentie van theeconsumptie om passief blootstelling aan zware metalen te verminderen” benadrukte.

Hoewel Shelke opmerkte dat de studie een “zeer goed begin” is om de decontaminerende eigenschappen van theebladeren te begrijpen, waren er een paar beperkingen.

De onderzoekers gebruikten gedemineraliseerd water, dat mogelijk niet een realistisch scenario weergeeft omdat verschillende ions in kraanwater zoals calcium, magnesium en koper ook adsorptie beïnvloeden. De wetenschappers maten bovendien slechts een beperkt aantal theeën en theezakmaterialen.

“Om dit effect volledig te begrijpen, zou het waardevol zijn om verschillende theevormen en brouwmethoden te vergelijken—zoals de standaard drie minuten durende dip, de langere trektijden die gebruikelijk zijn in Chinese theebereiding, of de krachtige kookmethode die wordt gebruikt in Indiase chai,” aldus Shelke. “Deze variaties zouden diepere inzichten kunnen bieden in hoe thee interageert met zware metalen en filtratie verbetert.”

Of het zinvol is om dit thuis te proberen, hangt af van waar je woont en of je al een filtersysteem gebruikt. Voor veel mensen zou het brouwen van bekers thee ter ontgifting niet de moeite waard zijn.

“Maar als je kijkt naar de hele bevolking, als je kijkt naar, weet je, miljoenen mensen die één of twee procent minder metaal uit hun drinkwater krijgen, dan zou je een effect kunnen beginnen te zien,” zei Shindel. “Lood is verantwoordelijk voor ongeveer één procent van de totale wereldwijde ziektelast.”

Dravid ziet toekomstige initiatieven op het gebied van de volksgezondheid voor zich, zoals campagnes die mensen aanmoedigen om hun water te zuiveren, één kopje thee tegelijk, of de ontwikkeling van theezakjes met betere eigenschappen voor het adsorberen van metalen.

"Stel je voor, misschien in de toekomst, zouden er theebladeren kunnen worden gecombineerd met iets van een spons," zei Dravid. "Dat is een goede motivatie voor ons om te innoveren."