De duistere vragen die Netflix's Lou Pearlman-docu Dirty Pop niet beantwoordt | Vanity Fair

Volgens de nieuwe docuserie van Netflix genaamd Dirty Pop: The Boy Band Scam was Lou Pearlman een vriendelijke oplichter. Ja, de joviale voormalige luchtschipondernemer ging de gevangenis in voor het runnen van een Ponzi-schema waarmee hij honderden miljoenen dollars van investeerders stal. Ja, hij gebruikte de boybands die hij ontwikkelde - waaronder zowel de Backstreet Boys als 'NSync - als uitgebreide afleidingen van zijn zwendel, door ze te laten optreden op verzoek van investeerders terwijl hij ook van de leden stal.

Maar volgens veel deelnemers aan Dirty Pop is er iets aan Pearlman dat hen een klein beetje doet verdedigen, zelfs acht jaar na zijn dood in federale gevangenis - en na een artikel uit 2007 in Vanity Fair waarin beschuldigingen werden gepubliceerd dat hij leden van zijn boybands seksueel misbruikte, aantijgingen die grotendeels genegeerd worden in de docuserie.

"Ik zal nooit iets slechts zeggen over Lou. Het kan me niet schelen wat iemand zegt," zegt Pearlman's langdurige persoonlijke assistente Mandy Newland, die telefoontjes beantwoordde van boze investeerders toen het kaartenhuis van haar baas begon in te storten in de jaren nul, in de docuserie. "Hij was goed voor mij in de zin van vriendelijk zijn en voor me zorgen," voegt Lou's artiestenvertegenwoordiger Melissa Moylan toe, die Pearlman ontmoette toen ze werkte bij een van zijn TCBY-franchiselocaties. (De winkels vielen onder de paraplu van Pearlman's Trans Continental-bedrijf, dat was gericht op een luchtvaartmaatschappij die alleen op papier bestond.)

"Je kon geen betere vriend hebben," zegt Jerry Rosen, een vriend met fretten die al lange tijd bevriend was met Pearlman. Vol optimisme voegt hij eraan toe in de serie: "Ik geloof dat iedereen gecompenseerd zou zijn. Hij had meer tijd nodig."

Leden van Pearlman's ultrasuccessvolle boybands, die ook slachtoffers waren van Pearlman's hebzucht, geven op het scherm toe dat ze ook iets onstoffelijks en levensveranderends van Pearlman hebben gekregen: roem. Chris Kirkpatrick, het enige lid van 'NSync dat meedoet, herinnert zich de eerste keer dat hij tekende bij de man die mensen "Big Poppa" noemden: "Het maakt niet uit of het contract geschreven is in wasbeerbloed. Je ondertekent het omdat het jouw deal is. Het is jouw kans.

Zelfs nadat de Backstreet Boys en 'NSync doorhadden hoe Pearlman hen slecht beheerde en zich wettelijk van zijn greep losmaakten, slaagde Pearlman erin om meer idealistische muzikanten in zijn greep te krijgen met beloften van gouden platen en wereldtournees. We profiteerden ook van Pearlman - als je boybands ziet als een kracht van het goede - omdat zijn groepen de popcultuur van de jaren '90 definieerden en de radiogolven voedden. In de serie zegt Erik-Michael Estrada van O-Town dat Pearlman "veel van veel mensen heeft afgepakt, maar ook zo veel aan miljoenen over de hele wereld heeft gegeven tot op de dag van vandaag."

Dirty Pop komt vijf jaar na een andere docu...

De in Queens geboren Pearlman begon in de luchtschipindustrie, ging over op vliegtuigen en heroriënteerde zich als een boyband impresario nadat hij hoorde over het geld dat New Kids on the Block verdiende tijdens tours. (Hij was ook een getalenteerde vervalser en - geen grap - neef van Art Garfunkel.) Terwijl andere meesterbreinen van Ponzi-schema's zich bezighielden met saaie bedrijven aan de voorkant - Bernie Madoff deed aan vermogensbeheer; Scott Rothstein had een advocatenkantoor - creëerde Pearlman een letterlijke zang en dans die mensen verblindde die dachten dat ze investeerden in Trans Con, een bedrijf waarvan Pearlman valselijk beweerde dat het $80 miljoen per jaar binnenbracht. Toen de FBI hem uiteindelijk in 2007 arresteerde in Bali, verbleef Pearlman onder de naam "Incognito Johnson."

Maar er waren donkere beschuldigingen over Pearlman die merkwaardig worden geminimaliseerd in Dirty Pop - aantijgingen die voor het eerst werden gepubliceerd in het Vanity Fair-artikel uit 2007 "Mad About the Boys," geschreven door Bryan Burrough. In dat artikel speculeerde Phoenix Stone, een lid van een door Pearlman gevormde groep, dat de bands "een excuus waren voor Lou om rond te hangen met vijf knappe jongens." Zoals Burrough schrijft:

Het was...in 1997 en 1998, dat de eerste beschuldigingen van ongepast gedrag met betrekking tot Pearlman lijken te zijn opgedoken. Een incident draaide om de jongste van de Backstreet Boys, Nick Carter, die in 1997 17 werd. Zelfs voor velen dichtbij de groep blijft onduidelijk wat er is gebeurd. "Mijn zoon zei iets over het feit dat Nick zich ongemakkelijk voelde om [bij Pearlman thuis] te verblijven," zegt Denise McLean. "Een tijd lang vond Nick het geweldig om naar Lou's huis te gaan. Op een gegeven moment leek er iets te veranderen. Toen hoorden we van het Carter kamp dat er sprake was van ongepast gedrag. Het was gewoon vreemd."

...In een telefonisch interview, houdt Jane Carter net niet op om toe te geven dat Pearlman ongepaste toenaderingen tot haar zoon deed. "Er zijn bepaalde dingen gebeurd," vertelt ze me, "en het heeft bijna onze familie vernietigd. Ik heb geprobeerd iedereen te waarschuwen. Ik heb alle moeders proberen te waarschuwen." Wanneer ik haar vertel dat dit artikel de beschuldigingen zal beschrijven dat Pearlman toenaderingen tot andere jonge mannen heeft gedaan, antwoordt ze: "Als je dat doet, en blootlegt, geef ik je een grote pluim. Ik heb jaren geleden geprobeerd hem bloot te leggen... Ik hoop dat je hem blootlegt, want het financiële [schandaal] is het minst van zijn onrechtvaardigheden." Wanneer ik vraag waarom ze er niet verder over wil praten, zegt Carter dat ze haar relatie met Nick niet in gevaar wil brengen. "Ik kan niets meer zeggen," zegt ze. "Deze kinderen zijn bang, en ze willen verder gaan met hun carrière."

Pearlman is nooit vervolgd voor enige zedendelicten, en in een jailhouse-interview uit 2014 met Billboard Magazine, ontkende hij dat hij iets dergelijks had begaan. "De beschuldigingen die in dat artikel naar voren kwamen, waren allemaal ongegrond," zei hij.

In 2015 deelden de Backstreet Boys - inclusief Carter - hun ambivalente gevoelens over de man die hun band op de kaart zette, maar er ook van stal. "We zijn dankbaar [voor] wat hij voor ons heeft gedaan, en dankbaar, in zekere mate, en in grote mate, omdat hij ons onze kans heeft gegeven," zei Carter in een groepsinterview met The Seven Sees. "Dit zijn moeilijke dingen om mee te maken, wanneer iemand naar wie je opkijkt, min of meer als een familiefiguur of mentor, iets doet dat gewoon zo astronomisch gek is, iets dat je nooit zou denken dat ze zouden doen. Dan hoor je deze verhalen. Het is gewoon een triest verhaal aan het eind, niet alleen voor ons of hem, maar ook voor de mensen die hij heeft gekwetst. Er heerst veel interne twijfel over hoe we ons voelen."

In 2020 werd Nick Carter's jongere broer Aaron, die ook als kind bij Pearlman had getekend, rechtstreeks gevraagd of Pearlman ooit ongepast gedrag rondom hem vertoonde. "Lou deed nooit iets raars," zei Carter tegen een YouTube-interviewer, voordat hij onthulde dat hij een overlevende van seksueel misbruik was - maar niet door de manager. "Ik ken Lou sinds ik een klein kind was, man. Niets. Hij was een grote poppa beer, hij is als een Kerstman." Wat betreft de financiële misdrijven, zei Carter nuchter: "Ik geef hem niet de schuld. Waarom zou ik? Hij heeft al zijn geld en tijd geïnvesteerd in die groep, en heeft ze hun carrières gegeven die ze vandaag de dag nog steeds hebben. Ik ga niet degene zijn die daarover gaat kniezen, 'Oh ja, Lou Pearlman...' Nee."

Dirty Pop benadert vaag enkele claims van seksueel wangedrag. Kirkpatrick herinnert zich hoe Pearlman hem en zijn mede-'NSync-bandleden aanspoorde om in vorm te blijven, hun armen vastpakte, en vroeg of hij hun buikspieren mocht zien. Tammie Hilton, een verpleegster die bevriend was geraakt met Pearlman, herinnert zich hoe ze verbaasd was toen Pearlman haar op een sociaal evenement introduceerde als zijn vriendin. "Ik denk dat hij probeerde een soort vriend-vriendin-relatie af te dwingen," zegt ze, terugdenkend aan de ene keer dat ze kusten en "er was totaal geen vonk." Wanneer haar wordt gevraagd waarom ze denkt dat Pearlman haar als zijn vriendin introduceerde, antwoordt Hilton: "Hij wist dat iedereen al dacht dat hij ofwel een soort kindermisbruiker of pedofiel was. Dat heb ik nooit gezien." Na een paar minuten van discussie in de tweede aflevering van Dirty Pop, gaat het gesprek verder. Er wordt nauwelijks gesproken over de emotionele ravage die Pearlman mogelijk heeft achtergelaten.

Misschien komt dit doordat de meest uitgesproken aanklager van de overleden manager, Rich Cronin, leadzanger en songwriter van LFO, stierf in 2010 aan een beroerte terwijl hij leukemie bevocht. Het jaar voor zijn dood deelde Cronin zijn beweringen met Howard Stern. Gevraagd of de manager hem ongepast had aangeraakt, zei Cronin: "Uiteindelijk wel.… Er waren veel jongens die ervoor gingen. En als ze ervoor gingen, zorgde hij goed voor hen. Hij kocht hen auto's." Hij voegde eraan toe: "Ik moest veel therapie ondergaan. Ik werd gek.… Ik bedoel, die man was verschrikkelijk. En naast al dat geldgedoe, was hij echt een griezelige vent."

Sinds de dood van Cronin zijn ook twee van de resterende drie leden van LFO overleden: Devin Lima in 2018 na een strijd tegen bijnierkanker, en Brian "Brizz" Gillis in 2023 aan onbekende oorzaken. Ze waren niet de enige Pearlman afgestudeerden die vroeg stierven. In 2022 werd Aaron Carter dood aangetroffen op 34-jarige leeftijd, waarbij uit een autopsie later bleek dat hij verdronken was als gevolg van het gebruik van slaapmiddelen en gas dat hij had ingeademd.

Kijkers die bekend zijn met het verhaal van Pearlman krijgen geen nieuwe inzichten in de man van Dirty Pop - en de beschuldigingen van hem als mogelijk seksueel roofdier zijn óf vergeten óf net zo beladen als 17 jaar geleden, toen VF voor het eerst "Mad About the Boys" publiceerde.

Tot op de dag van vandaag blijft de vraag naar het gedrag van Pearlman een gevoelig onderwerp onder voormalige leden van zijn boybands. Voor elke jongeman of ouder die zegt dat hij iets ongepast heeft meegemaakt of gezien, zijn er twee die er niet over willen praten en drie anderen die niets anders dan geruchten ontkennen. Meer dan een dozijn ingewijden vertelden me dat ze verhalen hebben gehoord over het gedrag van Pearlman terwijl ze erop staan dat ze zelf niets ongepast hebben meegemaakt. Gevraagd wie mogelijk het doelwit waren van avances van Pearlman, worden de namen van zeven of acht artiesten herhaaldelijk genoemd. Slechts twee van deze mannen wilden met mij praten, en terwijl de een erkent dat hij verhalen heeft gehoord van andere jongens over ongepast gedrag, ontkennen ze allebei met klem dat ze het zelf hebben meegemaakt. "Geen van deze kinderen zal ooit toegeven dat er iets is gebeurd," vertelde me een advocaat die Pearlman heeft aangeklaagd. "Ze schamen zich allemaal te veel, en als de waarheid naar buiten zou komen, zou het hun carrière ruïneren."

Veel van Pearlman's boyband creaties hebben zichzelf bewezen in staat te zijn om voorbij zijn gebreken en bedrog te kijken, althans publiekelijk. Nadat de boyband Svengali stierf in 2016, tweette Lance Bass, "Hij was misschien geen eerlijke zakenman, maar ik zou niet kunnen doen wat ik vandaag doe zonder zijn invloed. RIP Lou."