Anatomie van een doelpunt: Ollie Watkins schiet Engeland naar de finale van het EK 2024

Dit is niet Engeland.

Internationaal voetbal op dit eiland is bedoeld om pijn te doen, bedoeld om littekens achter te laten. Het is nu 28 jaar geleden sinds '30 jaar van pijn' in ons lexicon kwam, en toch zijn we hier nog steeds, nog steeds de klappen incasserend en de trauma's verwerkend terwijl het zich ontvouwt.

Maar nu zijn Engeland geen underachievers meer. Ze zijn gewoon achievers. Het is behoorlijk moeilijk om consistent goed te zijn in dit internationale toernooigedoe, maar de mannen van Gareth Southgate hebben de trend doorbroken die het land in een wurggreep had.

Engeland staat in de finale van het EK 2024 - hun tweede opeenvolgende Europese finale, hun derde finale ooit in het algemeen, hun eerste finale op buitenlandse bodem.

Na zich gelaafd te hebben aan de ellende om zich voor te bereiden op de knock-outfase, en vervolgens nog eens 95 minuten in die afgrond te hebben doorgebracht, hebben de Three Lions een reeks showstoppers bedacht om hun toernooicampagne in leven te houden.

Eerst was er de overhead kick van Jude Bellingham. Toen volgde de screamer van Bukayo Saka en de daaropvolgende strafschoppenserie.

De trilogie naar Berlijn werd afgesloten met het doelpunt van Ollie Watkins uit het niets.

Als we de blessuretijd niet meerekenen, had de goal van Watkins niet later kunnen komen. De klok sloeg 90:00 toen de bal in het net belandde, een zeldzaam voorbeeld van een voetballende buzzer-beater.

Het was ook een onopvallende beweging die Engeland daarheen leidde. Alles eraan was een beetje onopvallend, een beetje onoplettend. Misschien is dat waarom de Nederlandse verdediging voor een cruciale splitseconde werd verrast.

89:54. Declan Rice pakt de bal op in het centrum van de cirkel en schiet hem naar Kobbie Mainoo vijf jaar binnen de helft van Nederland. De pass is te hard en net buiten bereik, maar gelukkig stuiterde de teen van het talent van Manchester United de bal weg van de aanstormende Tijjani Reijnders. Het is nu voor het grijpen.

89:55. Cole Palmer herstelt de losse bal en begint vooruit te lopen. De beweging is loom, maar de snelheid van denken en de voortgang van het spel zijn veel sneller - twee belangrijke details die van Palmer een impactvolle invaller hebben gemaakt. Een blik naar boven tussen het duo dat terugloopt, Nathan Ake en Virgil van Dijk - daar is Watkins, loskomend van Stefan de Vrij, die moeite heeft om hem bij te houden.

89:56. Daar gaat de pass. Zuiver en schoon, maar door de maaier van het Signal Iduna Park gras, dat het vertraagt bij aankomst aan de voeten van Watkins. In plaats van in een vloeiende beweging in snel tempo aan te komen, moest hij nog wat werk verzetten.

89:57. De Vrij heeft nu Watkins ingehaald en nadert hem van achteren. De meter afstand is verdwenen, maar Watkins behoort tot de beste ter wereld in het opnieuw openen van die deur in de zestien. Een aanraking met de binnenkant van zijn voet laat de bal een paar voet voor hem stuiteren, een paar voet bij De Vrij vandaan. Watkins is niet de meest technische dribbelaar, maar hij kent de juiste beats en breaks van het spel om de bal voor hem te laten werken.

89:58. Die meter afstand is weer terug. Of De Vrij niet alert was of gewoon niet kon bijhouden, dat doet er niet toe. Het punt is dat het fataal was. Watkins had wat hij wilde - een kleine ruimte om adem te halen, genoeg om zijn rechtervoet op te laden. Een zwiep van zijn voet en de bal was in een flits weg.

89:59. Het was voorbij. Doelman Bart Verbruggen had tot nu toe een goede wedstrijd gespeeld, maar hier kwam hij niet bij. Zijn handschoen ging omlaag net toen de bal langs zijn tenen floot. En hij gaat tegen het net aan de binnenkant.

90:00. 2-1 voor Engeland.

Een bericht gedeeld door 90min (@90min_football)

Watkins loopt weg, de breedste glimlach van zijn leven strekt zich uit van zijn gezicht, zijn mond open en hangend bij de drie leeuwen op zijn shirt. Schaduwen van Fabio Grosso en Alessandro Del Piero in datzelfde Signal Iduna Park stadion 18 jaar geleden op weg naar de WK-glory van Italië. Een Dortmund trilogie voltooid, de knock-out trilogie van Engeland voltooid.