Badają związki synchronii społecznej i niespołecznej z atrakcyjnością romantyczną

6 lipca 2024 cecha

Ten artykuł został poddany przeglądowi zgodnie z procesem redakcyjnym i polityką Science X. Redaktorzy podkreślili następujące cechy, zapewniając wiarygodność treści:

• sprawdzone fakty
• publikacja recenzowana
• zaufane źródło
• przeczytane

przez Ingrid Fadelli, Medical Xpress

Romantyczne związki i przyciąganie między ludźmi były przedmiotem licznych badań psychologicznych i neurobiologicznych. Choć badania te odkryły niektóre z neuronalnych i mentalnych procesów związanych z romantycznym wiązaniem się, wiele pytań dotyczących ich podstawowych mechanizmów pozostaje bez odpowiedzi.

Naukowcy z Uniwersytetu Hebrajskiego w Jerozolimie niedawno przeprowadzili badanie, które badało, jak synchronizacja fizjologiczna między jednostkami przyczynia się do ich romantycznego wiązania się. Ich wyniki, opublikowane w czasopiśmie Communications Psychology, sugerują, że większa synchronizacja z inną osoba może zwiększyć stopień, w jakim jest ona postrzegana jako romantycznie atrakcyjna.

"Naszym celem było odkrycie biologicznego mechanizmu wpływającego na wybór partnera wśród ludzi i jak zdolność do synchronizacji może sygnalizować sprawność," powiedziała Dr. Shir Atzil, współautorka artykułu, Medical Xpress. "Hipotezowaliśmy, że zdolność do synchronizacji wynika z fundamentalnych zdolności sensoryczno-motorycznych i że ta adaptacyjność może być postrzegana jako korzystna w kontekstach romantycznych."

Pomysł stojący za tym niedawnym badaniem przeprowadzonym przez Dr. Atzil i jej współpracowników jest taki, że synchronizacja fizjologiczna między jednostkami może przyczyniać się do wzajemnego przyciągania. Racja stojąca za tym jest taka, że zsynchronizowane stany fizjologiczne między dwiema osobami mogą ułatwiać regulację systemów ciała, ostatecznie umożliwiając bardziej satysfakcjonujące interakcje między nimi.

"Ponieważ hipotezowaliśmy, że złożone zachowanie społeczne synchronizacji jest faktycznie zakotwiczone w cechach sensoryczno-motorycznych ogólnego zakresu, mierzyliśmy zdolność uczestników do synchronizacji, zarówno społecznie, gdzie mierzyliśmy zdolność uczestników do synchronizacji fizjologicznej z partnerami podczas randki, jak i w zadaniu synchronizacji sensoryczno-motorycznej, gdzie mierzyliśmy zdolność uczestników do synchronizowania stukania palcem z metronomem," wyjaśniła Dr. Atzil.

"Zebraliśmy również ocenę atrakcyjności dla wszystkich naszych uczestników."

Naukowcy najpierw przeprowadzili wstępny eksperyment online z udziałem 144 uczestników. Poproszono ich o obejrzenie krótkich filmów, w których męski i żeński aktorzy interakcjonowali ze sobą, wykazując niski lub wysoki poziom synchronizacji fizjologicznej i behawioralnej.

Po obejrzeniu tego filmu poproszono ich o ocenę atrakcyjności męskich i żeńskich aktorów. Dodatkowo, poproszono ich o ocenę, w jakim stopniu czuli, że męski aktor był przyciągany do żeńskiej aktorki i vice versa. Na koniec, jako ostatnie pytanie, poproszono ich o ocenę, jak bardzo zsynchronizowani behawioralnie według nich byli dwaj bohaterowie w filmie.

Naukowcy odkryli, że większa synchronizacja między aktorami w filmach zwiększyła oceny atrakcyjności dostarczone przez uczestników badania. Dr. Atzil i jej współpracownicy przeprowadzili następnie badanie uzupełniające osobiście, z udziałem 48 uczestników.

Poproszono tych uczestników o interakcję z potencjalnymi partnerami w eksperymencie "randkowania na czas". Każda interakcja trwała pięć minut, a po jej zakończeniu uczestnicy mieli ocenić atrakcyjność osoby, z którą właśnie randkowali, oraz wykonać zadanie stukania, mające na celu zmierzenie ich synchronizacji.

Podczas szybkich randek, naukowcy zbierali dane fizjologiczne od uczestników za pomocą noszonego urządzenia o nazwie Empatica E4. To urządzenie mierzyło aktywację współczulnego układu nerwowego, wydzielanie potu i zmiany w aktywności elektrodermalnej.

"Widzimy, że zdolność do synchronizacji jest stabilna w różnych zadaniach i z różnymi partnerami. Niektórzy ludzie są super zsynchronizowanymi, i super zsynchronizowani są konsekwentnie oceniani jako bardziej atrakcyjni," powiedziała Dr. Atzil.

Ogólnie rzecz biorąc, wyniki zebrane przez tych badaczy sugerują, że większa synchronizacja fizjologiczna z inną osobą zwiększa stopień, w jakim ta osoba jest postrzegana jako romantycznie atrakcyjna. To obserwacja potwierdza ich początkową hipotezę, sugerując, że synchronizacja z innymi może mieć ewolucyjne i kognitywne zalety, które mogą uczynić bardziej atrakcyjnymi jako potencjalni partnerzy.