Een studie koppelt sociale en niet-sociale synchronisatie aan romantische aantrekkelijkheid

6 juli 2024 functie

Dit artikel is beoordeeld volgens het redactionele proces en de beleidslijnen van Science X. Redacteuren hebben de volgende kenmerken benadrukt terwijl ze de geloofwaardigheid van de inhoud waarborgen:

• feiten gecontroleerd
• peer-reviewed publicatie
• betrouwbare bron
• gecorrigeerd

door Ingrid Fadelli , Medical Xpress

Romantische relaties en aantrekkingskracht onder mensen zijn het onderwerp geweest van talrijke psychologische en neurowetenschappelijke studies. Hoewel deze studies enkele neurale en mentale processen die verband houden met romantische binding hebben onthuld, blijven veel vragen over de onderliggende mechanismen onbeantwoord.

Onderzoekers van de Hebreeuwse Universiteit van Jeruzalem hebben onlangs een studie uitgevoerd naar hoe fysiologische synchronie tussen individuen bijdraagt aan hun romantische binding. Hun bevindingen, gepubliceerd in Communications Psychology, suggereren dat een grotere synchronie met een ander persoon de mate waarin hij of zij als romantisch aantrekkelijk wordt gezien, kan vergroten.

'We wilden een biologisch mechanisme ontdekken dat de partnerkeuze bij mensen beïnvloedt en hoe het vermogen om te synchroniseren kan duiden op fitheid,' vertelde Dr. Shir Atzil, co-auteur van het artikel, aan Medical Xpress. 'We veronderstelden dat het vermogen tot synchronisatie voortkomt uit fundamentele sensorimotorische vaardigheden en dat deze aanpassingsvermogen als voordelig in romantische contexten kan worden gezien.'

Het idee achter deze recente studie van Dr. Atzil en haar collega's is dat fysiologische synchronie tussen individuen zou kunnen bijdragen aan hun wederzijdse aantrekkingskracht. De reden hiervoor is dat gesynchroniseerde fysiologische toestanden tussen twee mensen de regulatie van lichaamssystemen kunnen vergemakkelijken, wat uiteindelijk leidt tot meer bevredigende interacties tussen hen.

'Omdat we veronderstelden dat het complexe sociale gedrag van synchronisatie eigenlijk verankerd is in domein-generale sensorimotorische kenmerken, hebben we het vermogen van de deelnemers om te synchroniseren gemeten, zowel sociaal, waar we het vermogen van de deelnemers om fysiologisch te synchroniseren met hun partners tijdens een afspraak hebben gemeten, als in een sensorimotorische synchronisatietaak, waar we het vermogen van de deelnemers hebben gemeten om hun vingertik met een metronoom te synchroniseren,' legde Dr. Atzil uit.

'We verzamelden ook aantrekkingsbeoordelingen voor al onze deelnemers.'

De onderzoekers voerden eerst een online experiment uit met 144 deelnemers. Deze deelnemers kregen korte video's te zien waarin een mannelijke en een vrouwelijke acteur met elkaar interacteerden, waarbij ze een lage of hoge fysiologische en gedragsmatige synchronie vertoonden.

Na het bekijken van deze video werden ze gevraagd om de aantrekkelijkheid van de mannelijke en vrouwelijke acteurs te beoordelen. Daarnaast werd hen gevraagd om te beoordelen hoe aangetrokken ze dachten dat de mannelijke acteur tot de vrouwelijke actrice was, en vice versa. Als laatste vraag werd hen gevraagd hoe gedragssynchronisch ze dachten dat de twee personages in de video waren.

De onderzoekers ontdekten dat grotere synchronie tussen de acteurs in de video's de aantrekkelijkheid beoordelingen van de deelnemers verhoogde. Dr. Atzil en haar collega's voerden vervolgens een vervolgstudie uit met 48 deelnemers in persoon.

Deze deelnemers werden gevraagd om te interactie met potentiële partners in een speed-datingexperiment. Elke interactie duurde vijf minuten en na afloop werden de deelnemers gevraagd om de aantrekkelijkheid van de persoon met wie ze net hadden gedate te beoordelen en een tiktok-opdracht te voltooien om hun synchronisatie te meten.

Tijdens de speeddates verzamelden de onderzoekers fysiologische gegevens van de deelnemers met behulp van een draagbaar apparaat genaamd de Empatica E4-polsband. Dit apparaat mat de activering van het sympathische zenuwstelsel, de afscheiding van zweet en veranderingen in elektrodermale activiteit.

'We zien dat het vermogen om te synchroniseren stabiel is over taken en partners heen. Sommige mensen zijn super synchroniseerders, en super synchroniseerders worden consequent als aantrekkelijker beoordeeld,' zei Dr. Atzil.

Over het geheel genomen suggereren de bevindingen van deze onderzoekers dat grotere fysiologische synchronie met een andere persoon de mate waarin deze persoon als romantisch aantrekkelijk wordt gezien, verhoogt. Deze observatie bevestigt hun oorspronkelijke hypothese, wat suggereert dat synchronie met anderen evolutionaire en cognitieve voordelen zou kunnen hebben, wat aantrekkelijker zou kunnen maken als potentiële partners.