Binnen Nicole Kidman's erotische drama 'Babygirl': "Wat heb ik zojuist gedaan?" | Vanity Fair

Nicole Kidman heeft Babygirl nog steeds niet gezien en ze weet niet zeker of de première volgende week op het Venice International Film Festival de juiste plek zal zijn om dat te doen. "Er is iets in mij dat denkt, Oké, dit is gemaakt voor het grote scherm en om met mensen te worden gezien," vertelt ze me. "Maar dan denk ik, Dat is een hoogtepunt aantal act. Ik weet niet zeker of ik zoveel moed heb." Ze klinkt alsof ze haar plannen aan het uitwerken is terwijl we praten, in haar eerste interview over de film. Net nadat ik heb gezien, begrijp ik het. "Misschien zal ik het zo bekijken - ik laat het je weten," zegt ze lachend. "Ik heb wat films gemaakt die behoorlijk blootgesteld zijn, maar niet zoals deze."

Zonder twijfel laat de film geregisseerd door Halina Reijn (Lichamen Lichamen Lichamen) de actrice op haar best zien, met de kans om een diepere, gedurfdere prestatie te leveren in een speelfilm dan ze in lange tijd heeft gehad. Het past ook binnen haar gedecoreerde cv en haar bekende bereidheid om projecten aan te gaan met eerlijke portretten van vrouwelijke seksualiteit. Toch betreedt Babygirl nog steeds verrassend terrein. In handen van Reijn is het een masterclass in kink, die door een collectieve schaamte rond seksuele fantasieën schiet door één vrouwreis te presenteren zonder oordeel en in rijke, complexe lagen. Het varieert van dwaas tot eng tot rommelig tot diep triest. Nou ja, en sexy. Altijd sexy.

"Ik weet dat we één ding hebben bereikt, en dat is dat we een heel hete film hebben gemaakt," zegt Reijn met een brede glimlach. "Ik weet niet of goed, slecht - dat is aan iedereen - maar daar ben ik zeker van."

Een bekende Nederlandse podiumactrice die regisseur werd, schreef Reijn Babygirl vanuit haar blijvende liefde voor het erotische drama. Ze kwam tot bloei als kunstenaar in het werk van regisseurs als Paul Verhoeven (Basic Instinct) en Adrian Lyne (Indecent Proposal). "Ze lieten me minder eenzaam voelen met mijn eigen verborgen seksuele fantasieën en verlangens, en vanaf dat moment begon ik te dromen over het kunnen creëren van zoiets vanuit mijn eigen perspectief," zegt ze. "Dit gaf me meer vuur om te proberen daar wat licht op te werpen, omdat ik nog steeds worstel met mijn eigen schaamte eromheen."

Babygirl speelt Kidman als Romy, een krachtige New Yorkse zakenvrouw die schijnbaar professioneel succes en persoonlijke vervulling in haar huwelijk met een theaterregisseur (gespeeld door Antonio Banderas). De barst in dat façade openbaart zich 's avonds laat, wanneer Romy alleen masturbeert, na seks te hebben gehad met haar man. Ze is losgekoppeld van haar verlangens. De specifieke focus op het vrouwelijke orgasme is cruciaal voor Reijns bedoeling. "In films zie je nog steeds zo vaak een vrouw een orgasme krijgen op het scherm dat anatomisch niet mogelijk is," zegt ze. Die realiteit hint naar Romy's interne kwelling: "Hoe perfecter je wilt zijn, hoe gevaarlijker dingen beginnen af te brokkelen - en je moet omgaan met de dingen die eigenlijk binnen in je zitten."

Voer Samuel (Harris Dickinson van Triangle of Sadness) in, de nieuwe stagiair van het bedrijf - en de aanstichter voor deze film om stomend leuk te worden. Wanneer hij het voor elkaar krijgt dat Romy als zijn officiële mentor wordt toegewezen, maakt hij zijn aantrekkingskracht op haar duidelijk. Van daaruit worden de grenzen van een verboden seksuele dynamiek stap voor stap uitgewerkt en gevoed door verschillen in macht, leeftijd en geslacht. Reijn investeert in de daadwerkelijke onderhandeling tussen twee mensen die verlangens verkennen die naar gevaar en onderwerping neigen. De regisseur noemt dit aspect van Babygirl een "röntgenfoto" van kink. Het is boeiend, vreemd openbarend - en cruciaal voor de onweerstaanbare erotische kracht van de film. "Ze proberen deze verschillende, leuke rollen met elkaar te spelen, maar ze kunnen ook eng en gênant zijn," zegt Reijn. "We tonen deze glanzende fantasie niet; het is eigenlijk een poging om de menselijke kant van dit alles te laten zien. Naar mijn mening is het veel heter omdat het niet alleen een perfect eindresultaat is, wat vaak gebeurt in de slaapkamer."

De eerste echte ontmoeting van Romy en Samuel, een briljant geënsceneerd duet in een sjofele hotelkamer, kristalliseert dit alles en herdefinieert Romy voor het publiek. "Als we haar ontmoeten, zien we alleen de bovenste laag van haar bestaan die er erg aantrekkelijk en kerstachtig en Sound of Music-achtig uitziet," zegt Reijn. "In een verborgen hotelkamer zien we een heel ander dier, zo je wil. Ik denk dat veel vrouwen niet op hun gemak zijn met het beest in henzelf. Ze besteden het liever uit aan een foute vriend."

Halina Reijn met Nicole Kidman.

Reijn schreef Babygirl met Kidman in gedachten. Als actrice zelf, als ze op het punt stond om het podium op te gaan, dacht ze aan het werk van Kidman om zichzelf moed te geven om door te gaan met de show. "Ik was zo bang dat ik wilde overgeven en wilde sterven, dus ik zou Nicole kanaliseren - ik kende haar natuurlijk niet persoonlijk, maar haar onverschrokkenheid in haar films was een toorts die ik nederig probeerde te dragen," zegt Reijn. Ze wist dat Romy een actrice met die onverschrokkenheid nodig zou hebben - en dat kreeg ze. "Ik dacht gewoon, 'Oké, dat is het. Ik zal me op alle mogelijke manieren openstellen voor jou, en laten we samen kijken waar we naartoe gaan,'" zegt Kidman. "Ik hoop dat je ons voelt in de film, want het is echt een 'ons'."

Tijdens hun uitgebreide voorbereiding ontmoetten Kidman en Reijn elkaar vaak in New York. Ze zouden praten over hun rauwste levenservaringen en de meest provocerende scènes van het script samen herzien. "Veel van de thema's in mijn films zijn verkend door de lens van seksualiteit," zegt Kidman. "Ik heb dat niet geëlimineerd of geprobeerd te doen alsof het er niet is." Toch voelde het uniek om een film zo expliciet vanuit een vrouwelijk perspectief te vertellen, met een vrouw achter de camera. De samenwerking bood Kidman een niveau van intimiteit met dat soort filmmaken dat ze nog nooit eerder had ervaren.

"Het was het vermogen om ongelooflijk eerlijk en grafisch te kunnen praten - en dat is vrouw-tot-vrouw, alsof je op je bed zit te praten met je zus of je beste vriendin," zegt Kidman. "Dat is ontzettend veilig. Halina heeft een zeer sterke moederlijke instinct, dus ze was erg beschermend voor ons allemaal. Maar vooral voor mij."

Toen het ging om het choreograferen van de seksscènes, die Reijn vastlegt in radicaal lange shots, stond veiligheid voorop. Kidman en Dickinson werkten met intimiteitscoördinatoren die een gegeven reeks nauwkeurig konden structureren, signaleren momenten van plezier, ongemak en alles daartussenin voor de acteurs om authentiek te spelen. Deze werden geblokkeerd in repetities en vervolgens aangepast tijdens de werkelijke productie indien nodig. Toen het erop aankwam, waren de acteurs er helemaal bij betrokken, terwijl Reijn's camera maar bleef draaien en draaien. "Ik kwam er nooit echt uit," zegt Kidman.

Wanneer Kidman zich erin stort, is er niets zoals het. "Het liet me kapot achter. Op een gegeven moment dacht ik, ik wil niet aangeraakt worden. Ik wil dit niet meer doen, maar tegelijkertijd voelde ik de drang om het te doen. Halina zou me vasthouden en ik zou haar vasthouden, omdat het voor mij gewoon heel confronterend was," zegt Kidman. Ze geeft toe dat dit ook na maanden na het filmen nog steeds het geval is: "Ik ben hiermee bezig, en het zal nu door de hele wereld gezien worden. Dat is een heel raar gevoel. Dit is iets wat je doet en verbergt in je thuisvideo's. Dit is niet iets wat normaal gesproken door de hele wereld gezien gaat worden."

"Ik voelde me erg blootgesteld als actrice, als vrouw, als mens," vervolgt ze. "Ik moest erin gaan en eruit gaan als, ik moet mijn bescherming terug aandoen. Wat heb ik nu gedaan? Waar ben ik geweest? Wat heb ik gedaan?"

Antonio Banderas met Kidman.

De verleidelijke dynamiek tussen Romy en Samuel speelt zich af als duidelijk modern. De eer gaat zeker naar Reijn, die afkomstig is van de bloederige Gen-Z satire Bodies Bodies Bodies met een ander slim begrip van hedendaagse gebruiken. En Dickinson is een volledig onverwachte tegenpool in dit tweegesprek: hij kan een imposant bevel geven en een schattige excuses in dezelfde adem, en op de een of andere manier toch sexy blijven.

"Hoe Harris de dom speelt is zo anders dan hoe iemand van Gen X de dom zou hebben gespeeld in mijn tijd," zegt Reijn. "Ik wilde een mannelijk personage creëren dat aan het experimenteren was en ook in de war was van, Wie ben ik nu eigenlijk als man? Wat is mannelijkheid en hoe vraag ik om toestemming, terwijl mij tegelijkertijd wordt gevraagd om een overheerser te zijn?"

Babygirl zal middenin lopende discussies onder jongere kijkers vallen over de noodzaak - en de hoeveelheid - van expliciete seks in films. Reijn was zich zeer bewust van dat gesprek en voelt zelf de effecten van digitale verzadiging. "Het is erg belangrijk in een samenleving die overal en op alle mogelijke manieren polariseert, dat we blijven schijnen op de dingen waar we bang voor zijn," zegt ze, voordat ze schertsend opmerkt dat vrienden haar soms een "preutse" noemen. Na het kijken van Babygirl is het moeilijk te geloven, maar misschien is dat juist de bedoeling. De film is onmiskenbaar opwindend (Reijn geeft de voorkeur aan 'sappig') - in plaats van te opereren in de duistere, fatalistische modus van vele erotische drama's, is het een bruisend, gedurfd entertainment dat zich een weg naar hoop baant. Het is vreemd genoeg zelfs ontroerend zoet.

Als ik Kidman vraag naar de huidige controverse rond seks in films, is ze verbaasd. "Wat zei je?" vraagt ze. Ik leg het onderwerp uitgebreider uit. "Ik ben niet bekend met veel dingen," zegt ze. "Ik werk gewoon met overgave." Dit is duidelijk te zien in Babygirl. Ze vertelt me dat ze al lange tijd niet meer heeft kunnen werken in deze "A24, indie filmmaking" stijl en vond het inspirerend. "Je pakt dingen als je kunt, je doet wat je kunt - je hebt een zeer beperkte tijdspanne, maar iedereen deelt hart en ziel," zegt ze.

Wat deelde - en won - Kidman in het maken van Babygirl? "Het is persoonlijk," zegt ze snel. Ze voelt zich alsof ze op dit moment nog niet haar "pantser" heeft aangetrokken, terwijl de première om de hoek wacht. Een breed scala aan reacties, weet ze, ligt voor haar. "Dat is kwetsbaar, maar ik zal daar nooit van terugdeinzen tot mijn laatste dag," zegt Kidman. "Ik zal mezelf in een kwetsbare positie plaatsen en zien waar dat me naartoe leidt."

Babygirl zal aanstaande vrijdag in première gaan op het Filmfestival van Venetië voordat deze op 25 december in de Amerikaanse theaters wordt uitgebracht door A24. Dit artikel maakt deel uit van de exclusieve najaarsfilmverslaggeving van Awards Insider, met eerste indrukken en diepgaande interviews met enkele van de grootste kanshebbers van het komende seizoen.