Alyson Stoner praat over geestelijke gezondheid, werkweken van 80 uur en de obsessie van de samenleving met 'het zien van iemand die instort'.

Van Disney-audities en Missy Elliott-muziekvideo's tot afkickklinieken en kerkbanken, Alyson Stoner's kindertijd speelde zich af op een surreëel podium - zowel letterlijk als figuurlijk.

Op het moment dat de meeste kinderen bezig waren met het leren van lange deling, waren zij bezig met het navigeren van 80-urige werkweken, het beantwoorden van fanbrieven die soms vervlochten met bedreigingen, en het te horen krijgen van televisieproducenten dat zij niet "anorectisch genoeg" waren om hulp te rechtvaardigen.

In hun binnenkort te verschijnen memoires, Semi-Well-Adjusted Despite Literally Everything, ontrafelt Stoner het vreemde, vaak brute terrein van opgroeien in Hollywood - een wereld waar kindertijd gecommodificeerd is, adolescentie volledig wordt overgeslagen en succes kan komen ten koste van identiteit, geestelijke gezondheid en veiligheid.

Wat begint als een persoonlijk relaas - van verslaafde ouders, vroege roem, queer ontdekkingen in religieuze ruimtes en de desoriënterende crash na een voortijdig carrièrehoogtepunt - evolueert tot iets groters: een scherpe aanklacht tegen de behandeling van kinderen in de entertainmentindustrie, en een overdenking van wat het betekent om in het openbaar te genezen nadat je in privé bent gebroken.

Met onverbloemde eerlijkheid en droge, scherpe humor, traceert Stoner de "peuter-tot-puinhoop pijplijn" waar zoveel jonge sterren doorheen worden geleid, en verbindt de punten tussen celebrity cultuur, trauma en de obsessie van de samenleving met het zien van mensen uiteen vallen. Het resultaat is een memoires die meer aanvoelt als een afrekening dan als een bekentenis.

"Zoveel woorden! Een heleboel materiaal om te behandelen qua thema's. Dat waardeer ik. Ik ben blij dat het een echte bladzijdenomslagen is."

"Ik ben eigenlijk al meer dan zeven jaar bezig met het onderzoeken van onderwerpen die te maken hebben met mediacultuur, de ontwikkeling van kinderen en de industrie. Ik had dit boek al in kaart gebracht en toen even aan de kant gelegd, denkend dat ik misschien klaar was om verder te gaan naar mijn volgende carrière als geestelijke gezondheidsbeoefenaar. Misschien was dit alleen voor mijn eigen catharsis, maar een literair agent bracht mijn voorstel weer ter sprake en zei: 'Ik denk dat dit eigenlijk heel actueel is'.

We erkenden dat ervaringen gerelateerd aan vroege kindsterren nu eigenlijk alomtegenwoordig worden voor iedereen met een Wi-Fi-verbinding of een profiel op sociale media, omdat mensen dingen navigeren zoals parasociale relaties, kwesties met privacy, veiligheid, geestelijke gezondheidsproblemen rond het gebruik van technologie en reacties en likes, enzovoort.

Mijn eerste neiging was om zoveel mogelijk herinneringen van de vroege stappen op te nemen, omdat ik dacht als ik dit ga delen, dan kan ik het maar beter laten zijn wat het kan zijn. Toen besefte ik dat het aan elkaar rijgen van 90.000 woorden en het vinden van een soort coherente rode draad een hele onderneming is. Ik werkte samen met een schrijfcoach om specifiek uit te werken welke verhalen zouden worden opgenomen en welke weggelaten.

Ik denk dat het meest uitdagende deel, voor iemand wiens vroege levenspad berucht past in de beschrijving van mensen behagen en perfectionisme, enzovoort, het was uitdagend om mijn waarheid te vertellen zonder suikerglazuur, en ook zonder het verdedigen en beschermen van andere mensen ten koste van mezelf.

In de 14 maanden dat ik bezig was, leerde ik dat de waarheid niet altijd beleefd is, liefde is niet altijd beleefd, maar het kan worden overgebracht met een fundamenteel respect en mededogen. Ik heb 14 maanden doorgebracht met betekenis geven, begrijpen van vroege ervaringen, en die combineren met mijn huidige professionele training als beoefenaar. Ik hoop dat het tijdige gesprekken dient, vooral nu we zien dat er steeds meer kinderen worden gefilmd en gemonteerd online."

"Het is waar, ik heb mijn boek nog niet in handen gehouden... ik tel af. Ik voorzie een soort surreële ervaring. Ik merk dat ik heen en weer beweeg tussen acceptatie en opwinding... rouw en ergernis. Ik voel mijn passie om deze boodschap over te brengen aan zoveel mogelijk mensen en de gelijktijdige realiteiten van het zijn in een door media gedreven markt met zo'n vastomlijnd narratief rond dit onderwerp.

Ik wil namens huidige en toekomstige generaties van niet alleen artiesten, maar ook jonge atleten, jonge academici, kinderen overal, van de daken schreeuwen, terwijl ik me ook moet overgeven aan het feit dat mijn eerlijkheid gevolgen zal hebben die buiten mijn controle liggen, en ik weet nog niet wat die gevolgen zullen zijn. Hopelijk zal de proactieve sociale missie ertoe leiden dat we vooruit kijken."

"Ik ben nog steeds actief bezig mezelf te ontwarren van de geïnternaliseerde boodschappen rond, een, aandacht als dezelfde munteenheid als geld. Aandacht betaalt je rekeningen niet. Blootstelling betaalt je rekeningen niet... tenzij je er een soort zakelijke structuur achter hebt. Ik realiseer me ook hoeveel werk ik gratis aanbied, en zonder rekening te houden met mijn welzijn, mijn andere verplichtingen. Het is alsof ik ja zeg voordat ik zelfs maar kritisch heb nagedacht over de vereisten van welke taak ik me aan het toewijden ben. Dit zijn echt diepe patronen.

Ik erken ook, terwijl ik oprichter ben van een bedrijf in de geestelijke gezondheidszorg, dat ik zou toegeven dat ik wat ik nu een fout zou noemen... je zou kunnen zeggen, een vergissing heb gemaakt. Ik denk gewoon dat het een les was dat ik ervoor koos om mijzelf niet te betalen terwijl ik mijn bedrijf van de grond af kreeg omdat ik wilde dat alle middelen naar onze tools gingen, het ondersteunen van mensen en andere behandelaars.

De realiteit is, ik kan de lichten niet aanhouden als ik niet in mijn basisbehoeften voorzie. Dat is iets waar ik actief aan werk. Ik denk dat dit schrijfproces gewoon heeft verlicht hoe diepgeworteld dat patroon is. Ik erken ook dat mijn waarden heel eenvoudig en duidelijk zijn. Ik verlang niet naar rijkdom, materiële accumulatie. Ik ben gewoon op zoek naar de basis. De kwaliteit van leven die ik zoek is echt niet gekoppeld aan mijn productiviteitsniveau en prestaties, maar ik moet nog dat levensstijl realiseren. Op dit moment ben ik nog volop bezig met mijn ontwikkeling als mens."

“Het was een keerpunt voor mij om meer te leren over mijn zenuwstelsel. Ik bedoel niet de 'brede' zenuwstelsels. Ik bedoel mijn specifieke zenuwstelsel en hoe bepaalde tools en technieken nuttig zouden zijn in sommige situaties, maar eigenlijk contraproductief in andere. Dat soort relatieopbouw met mijn geest en lichaam is monumentaal geweest om te voelen alsof ik elke dag aankan zonder me hulpeloos te voelen voor oude gewoonten of vast te zitten in conflicten tussen mijn eigen geest en lichaam. Die introductieperiode tot mijn eigen systeem is, geloof ik, essentieel voor ons allemaal. Ik wou dat we allemaal deze tools op dezelfde manier kregen als dat we wetenschap, wiskunde en geschiedenis bestuderen. Daarom heb ik nu Movement Genius. We hebben die tools, je kunt ze bekijken. Een concept waar ik vaak aan denk is trigger stacking, dat verwijst naar deze micro momenten gedurende elke dag die verschillende soorten stress opstapelen.

Als we geen momenten nemen om te resetten, zelfs micro momenten van ons lichaam uitschudden of opnieuw te gronden, kun je het zien als een blikje frisdrank dat herhaaldelijk geschud wordt met als onvermijdelijk einde dat als je het opent, het zal exploderen. Ik probeer nu te focussen op minder idealistische sessies van 30 minuten tot een uur van beweging en in staat zijn om "zelfzorg tools" van een lijst af te vinken en meer een ritme te creëren waarin ik tussen vergaderingen en wat de overgangsmomenten zijn in mijn dag, dat gebruik om gewoon in te checken met mijn lichaam, in te checken met mijn capaciteit.

Ik stel vragen zoals, als mijn geest en lichaam een batterijpercentage waren, waar sta ik nu? Van daaruit weet ik of ik iets nodig heb dat mij op zal laden en zal activeren, of dat ik iets nodig heb dat mij misschien zal helpen te deactiveren en gemak en kalmte te vinden. Ik speel met die toestanden gedurende de dag. Dat voelt eerlijk gezegd als een noodzaak voor het moderne leven, vooral als we zoveel uur per dag technologie gebruiken die zo'n impact heeft op onze fysiologie en psyche.”

“Gewoon zodat je het weet, we proberen allemaal erachter te komen. Als ik nog één laatste idee kan delen dat heel nuttig is... het is iets dat een voormalige partner met mij deelde. Hij sprak over hoe onze geesten en lichamen evolueren op een oude snelheid. Onze systemen en overheden neigen naar middeleeuwse structuren en onze technologie beweegt extreem snel. Die discrepantie in snelheid en evolutie speelt zich veel af in onze systemen elke dag. We moeten ruimte laten voor wat genade en geduld terwijl we onderhandelen met echte levensvariabelen. Als je je koffie nodig hebt, drink je koffie.”

Bij NewBeauty krijg je de meest betrouwbare informatie van de beauty autoriteit rechtstreeks in je inbox

Vind een NewBeauty 'Top Beauty Doctor' bij jou in de buurt