Gareth Southgate's beste momenten als Engelse manager - gerangschikt

Gareth Southgate heeft ontslag genomen als manager van Engeland, waarmee een zeer gedenkwaardige periode van acht jaar ten einde komt.

De voormalige verdediger noemde de noodzaak 'voor verandering en een nieuw hoofdstuk' na de tweede opeenvolgende nederlaag in de finale van het Europees Kampioenschap voor de Three Lions.

Southgate kan met opgeheven hoofd vertrekken en wetende dat hij vele herinneringen heeft gecreëerd die een leven lang zullen meegaan voor de Engelse fans.

Dit zijn de allerbeste momenten, gerangschikt.

We beginnen waar het leek alsof het had kunnen eindigen voor Southgate. Met 95 minuten op de klok in hun achtste finale tegen Slowakije, leek Engeland op weg naar een einde zoals tegen IJsland. De columns waren geschreven en de messen waren geslepen. Dit zou de grootste mislukking van de Three Lions zijn geweest. En toen verscheen daar Jude Bellingham. Met een verdomd omhaal, serieus. Engeland had zichzelf nog eens 30 minuten gegeven om hun huid te redden, maar had maar één extra minuut nodig om hun plek in de volgende ronde te bemachtigen, met Harry Kane die de winnende goal scoorde. De droom om Europees kampioen te worden leefde voort om nog een dag te vechten.

Het eerste deel van Southgate's tijdperk werd gekenmerkt door marginale winsten boven individuele kwaliteit of tactische briljantie. Verslagen beweerden dat hij andere sporten ging bekijken om te bestuderen hoe Engeland kon verbeteren op doodspelmomenten. Dit leidde tot een golf van doelpunten uit hoekschoppen en vrije trappen. Alleen al tijdens het WK 2018 scoorde Kane een winnende goal in blessuretijd tegen Tunesië, John Stones een brace tegen Panama, Harry 'Slabhead' Maguire de openingstreffer tegen Zweden. Engeland was opeens een toernooiploeg, vooral dankzij deze nieuw verworven vaardigheid. Colberts werden weer cool, terzijde.

Engeland was lange tijd geassocieerd met het verliezen van hun zenuwen als het ging om strafschoppen. Behalve de finale van het EK 2020 zorgde Southgate ervoor dat dit label verouderd was, door gerichte inspanningen op technisch en mentaal vlak om ervoor te zorgen dat de Three Lions niet langer bang waren voor strafschoppen. Het uitschakelen van Colombia in 2018 ontstak een nieuw vuur en twee overwinningen tegen Zwitserland - één in de finale van de Nations League 2019 en opnieuw bij het EK 2024 - volgden.

De enige overwinning van Engeland op een team dat eerder het WK had gewonnen, kwam voor tijdens Southgate's regeerperiode. Voor het eerst in meer dan een jaar mochten fans weer in grote aantallen in stadions komen. Officieel bedroeg de opkomst 41.973 in Wembley, maar gezien sommige van de reacties tijdens de 2-0 overwinning, zouden we raden dat het werkelijke aantal aanzienlijk hoger was. Raheem Sterling en Kane's late doelpunten, gecombineerd met een ongebruikelijke gemiste kans van Thomas Muller, gaven het land het vereiste geloof dat het naar huis kwam.

De uitspraak 'het leven piekte toen Kieran Trippier scoorde in een halve finale van een WK' werd vrij gebruikelijk in de jaren direct na de prestaties van Engeland in 2018. Uiteindelijk wachtte een nederlaag tegen Kroatië na verlenging, maar jongens, alleen al het bereiken van dat stadium na zoveel droogte en teleurstelling gedurende vele jaren was een geweldige opwinding om van te leven.

De EK 2024 run van Engeland was niet gebaseerd op bijzonder fraai voetbal of leuke wedstrijden, maar de halve finale tegen Nederland was waarschijnlijk het hoogtepunt van die idealen deze zomer. De mannen van Southgate leken herboren en gingen de strijd aan met Nederland. Ze kwamen snel op achterstand na een schot van Xavi Simons, alleen voor Kane om dat te annuleren vanaf de strafschopstip. De tweede helft was veel voorzichtiger, maar de twee wissels van Southgate keerden het tij. Cole Palmer bediende Ollie Watkins, en de spits van Aston Villa produceerde een doelpunt uit het niets. Engeland ging door naar Berlijn.

Het mag niet worden vergeten in welke staat het land verkeerde toen het EK 2020 een jaar later dan gepland plaatsvond. De wereld was uitgehongerd door de pandemie. Het politieke landschap was volatieler dan ooit. Maar hier stond een gedurfd en moedig Engeland dat stond voor meer dan voetbal, dat een stem was voor het goede en voor verandering. De Three Lions waren zware favorieten om Denemarken te verslaan, maar zouden het op moeilijke wijze moeten doen toen de opkomende ster Mikkel Damsgaard een vrije trap van 25 meter scoorde. Een eigen doelpunt bracht de stand op gelijke hoogte, maar het was pas in de verlenging dat Engeland weer een stapje verder ging. De aanvankelijke strafschop van Kane in de 104e minuut werd gestopt, maar de rebound niet. Engeland stond voor het eerst in 55 jaar in een grote finale. De vieringen in Londen en daarbuiten, met versoepelde coronamaatregelen, waren wild. Het land was verenigd, en Southgate was de architect.