Judd Apatow opent zijn persoonlijke fototroef | Vanity Fair
Voordat ik Judd Apatow ooit ontmoette, was ik een fan - geen casual fan, het soort dat zijn films bekijkt als ze uitkomen on demand (nou ja, destijds was het DVD). Ik was het soort fan dat naar de eerste middernachtvertoning van Funny People ging op een donderdag, en daarna de volgende nacht terugkwam zodat ik echt alle grappen kon horen. Het soort fan dat boxsets van Undeclared en Freaks and Geeks kocht om zijn structuur en toon te bestuderen. Ik was het soort fan dat naar podcasts en interviews luisterde om zijn traject te begrijpen, de namen van zijn scène-stelende dochters kende alsof het beroemde voetbalspelers waren, en zich voorstelde om in een gezin te leven zoals dat wat hij en Leslie hadden gecreëerd, waar ze samen kunst maakten als een moderne von Trapp clan.
En hoewel ik hem wel de schuld gaf van het feit dat alle harige dikke nerds die ik kende nu dachten dat ze eindigen met iemand die op Katherine Heigl lijkt (ik maakte vaak grapjes over het trekken van een "omgekeerde Apatow" en een box office hunk scoren, een fantasie die hij me later toestond om naar hartenlust op het scherm uit te leven), voelde ik een verwantschap met hem die verder ging dan het feit dat we allebei uit Joodse families van Long Island kwamen of onze favoriete komieken en schrijvers op commando konden citeren - het ging over de manier waarop zijn werk zijn kwetsbaarheden, angsten, woede toonde, en toch op de een of andere manier altijd eindigde met een happy end. Ik kon voelen dat hij vanuit liefde schreef. Dat wilde ik ook doen.
Dus toen hij contact met me opnam nadat hij mijn onafhankelijke film had gezien, voelde ik me als een kind dat bij de geboorte was verwisseld en eindelijk was gevonden door hun echte ouder. Ik voelde dat mijn echte leven net begon.
Ik maak vaak grapjes dat ik niet weet hoe ik TV moet schrijven - ik weet hoe ik Judd Apatow TV moet schrijven. Hij leerde me over format, structuur, wat werkt en wat niet - maar hij heeft zijn eigen set regels gecreëerd waarin alles mogelijk is zolang het grappig, wijs en waar is. Ik wilde een aflevering helemaal in één kamer schrijven? Prima, zolang het hem maar iets liet voelen. Ik wilde een uitgebreide flashback doen in een show die dat niet had? Dat was ook prima. Geen idee was te vreemd, geen instinct te onorthodox. Zolang het eerlijk was, was het in orde. Natuurlijk gaf hij feedback - ik herinner me wel een script dat ik 17 keer herschreef - maar niet alleen om gehoord te worden, zoals zoveel producenten. Hij weigert gewoon te rusten totdat de show of film de beste versie is van wat het hoort te zijn.
De eerste keer dat hij ooit een script van mij las, stuurde hij een e-mail met de tekst: "Er moet nog werk worden verzet, maar je bent echt, echt grappig." Ik huilde van vreugde en nam een foto van mijn eigen natte gezicht zodat ik het voor altijd kon herinneren.
Mijn favoriete herinneringen zijn toen Judd en ik samen afleveringen schreven - we werkten meestal laat in de nacht, nadat zijn kinderen in bed lagen, aan de telefoon - het was als het beste spelletje fantasie spelen met je beste vriend in je kamer in de vierde klas, gewoon situaties voorstellen en proberen elkaar aan het lachen te maken. Tot op de dag van vandaag is er voor mij geen lekkerder gevoel dan Judd echt te laten schateren. (Hij heeft een nep lachje dat hij doet als hij aardig probeert te zijn. Hij denkt misschien dat het overtuigend is, maar dat is het niet.)
We maakten vaak grapjes dat Judd wilde dat elke aflevering een vuistgevecht of een handwerkje had. En hoewel dat niet expliciet waar was, wat hij wilde - en voor stond - waren momenten van rommelige eerlijkheid, momenten die we nog niet eerder op het scherm hadden gezien. Maar het belangrijkste dat hij me leerde en dat ik meer dan wat dan ook heb meegenomen, is mijn personages te laten verbinden, plezier en liefde te voelen. Ik was cynisch over die dingen in mijn jeugd en had een absurd idee dat drama meer respectabel was dan comedy, pijn meer respectabel dan vreugde. Hij zei ooit tegen me: "Als grappig zijn gemakkelijk was, zou het dan niet iedereen doen?" en hij heeft gelijk - comedy is de hoogste berg voor een schrijver om te beklimmen. Iedereen kan je een tragisch verhaal vertellen - maar je laten lachen tijdens het proces? Dat is kunst.
Uit COMEDY NERD: A Lifelong Obsession in Stories and Pictures door Judd Apatow, met een inleiding van Lena Dunham, wordt uitgegeven op 28 oktober 2025 door Random House, een divisie van Penguin Random House, LLC. Copyright (c) 2025 door Judd Apatow. Inleiding auteursrecht (c) 2025 door Lena Dunham.
Dakota en Elle Fanning, Eindelijk Samen
Charlie Kirk, Bevrijd door de Media
Herinneringen aan Robert Redford
Bekijk alle looks van de rode loper van de Emmys 2025
De best geklede sterren bij de Emmys 2025
Alle winnaars van de Emmys 2025
De boodschappen ontrafelen van de vermeende moordenaar van Charlie Kirk
Jessica Buttafuoco en de Prijs van Beruchtheid
Exclusief: Emma Heming Willis en Bruce Willis thuis
Uit het Archief: In Colbert Vertrouwen Wij
