"F--k Apathie": Jon Stewart richt zich op het demagogie van Donald Trump | Vanity Fair

Jon Stewart was klaar. Zestien jaar achter het presentatiedesk van The Daily Show hadden hem fysiek uitgeput achtergelaten, creatief opgebrand en vol verlangen om weer tijd door te brengen met zijn kinderen. Hij verliet de show op een hoogtepunt, met een laatste aflevering vol sterren die een live optreden van Bruce Springsteen en een sarcastische opmerking van Hillary Clinton bevatte. Er was zelfs een boek (door mij) waarin werd beschreven hoe Stewart een gekke basis-kabelshow had omgevormd tot invloedrijke politieke satire en hoe hij een schat aan komisch talent had gelanceerd, waaronder Steve Carell, Samantha Bee, Ed Helms, Jessica Williams, John Oliver en Stephen Colbert. Met Stewart's vertrek in augustus 2015 leek zijn timing perfect: De overdracht aan zijn opvolger, Trevor Noah, viel samen met een presidentsverkiezing tussen Clinton en Donald Trump, een matchup die klaar lag voor komedie. Stewart kon vertrekken in de zonsondergang, en de show en het land zouden in goede handen zijn.

Dingen liepen in ieder geval goed af voor Noah. Stewart regisseerde ondertussen een film (met Carell in de hoofdrol) waarvan de release werd gedempt door de pandemie; hij creëerde een show voor Apple TV+ die ongelukkig eindigde. Buiten beeld had Stewart echter een significante impact, waardoor het Congres werd gedwongen om gezondheidszorg te financieren voor zieke first responders van 9/11 en voor soldaten die waren blootgesteld aan giftige brandkuilen. Maar 2023 eindigde met Comedy Central die nog steeds op zoek was naar een opvolger voor Noah, Stewart die vrij rondliep, en een presidentsverkiezing met grote belangen in het verschiet. Stewart keerde in februari terug naar het Daily Show desk, zij het alleen op maandagavonden.

Hij verspilde geen tijd om de boel op te schudden in zijn eerste show, waarbij hij de hoge leeftijden van Trump en vooral President Joe Biden belachelijk maakte. Stewart deed ook een voorspelling: "De komende negen maanden of zo—en misschien nog langer, afhankelijk van het coup-schema—zullen ze verschrikkelijk zijn." Hij had geen ongelijk, met de lelijke Trump-rally op zondagavond in Madison Square Garden als slechts het laatste dieptepunt. Paramount kondigde deze week aan dat Stewart zal aanblijven als maandag host tot december 2025. Op verkiezingsnacht zal hij een live show presenteren die begint om 23.00 uur en een uur duurt. Hij hoopt wakker te blijven voor de hele uitzending. "Natuurlijk zal ik het grootste deel van de dag in de hyperbare kamer worden gehouden," zegt Stewart. "Misschien trek ik na een half uur een Murphy bed uit."

Jon Stewart: Hey, man, wat is aan de hand?

Vanity Fair: Veel. Je klinkt alsof je onderweg bent.

Ja, ik ben onderweg naar een optreden. Ik ben onderweg—omdat showbusiness een glamoureuze professie is—onderweg naar Albany. Dus als ik je kwijtraak, zit ik nu een beetje in de bergen. Ik ga graag elke maand of zo een weekend weg. En ik hou van autorijden. Dus ik treed vanavond op in Albany, rijd morgen naar Worcester, en dan naar huis.

We hebben het over 10 dagen voor de verkiezingen—

Zijn het er 10? Ik heb niet geteld. Het is nog niet echt op mijn radar verschenen.

Wat is nu je voornaamste emotie? Angst, afkeer, boosheid?

Ja, ik zou zeggen dat ik bijna hermetisch afgesloten ben op de sphincter-meter. Het is erg gespannen. Ik probeer niet toe te staan dat het circadiaanse ritme van Twitter en kabelnieuws elk wakker moment van mij overneemt. Weet je, het controleren van de peilingen en de staatsonderzoeken en de swingstate-peilingen. Maar het is erg moeilijk, op een behoorlijk neurotische manier, om niet elk teken van de verkiezingsvoorspelling te controleren.

Nou, dit is nog een reden waarom onderweg zijn gezond is.

Ik heb dit gezegd, en velen hebben het voor mij gezegd: Bij twijfel, ga naar Albany. Het is je brug over woelig water.

De presidentsrace is vreselijk spannend. Het probleem is duidelijk dat je Joe Biden eerder naar voren had moeten schuiven om Kamala Harris meer tijd te geven voor haar campagne.

Dus, hoe dan ook, kunnen we nog steeds terugkomen en dit bij mij neerleggen?

Natuurlijk.

Dus ik ben de Jill Stein of Ralph Naders?

Nee, je had gelijk over Biden's leeftijd als een probleem.

Het hele idee toen we voor het eerst terugkwamen was: laten we onze vlag planten voor de verkiezingen van 2024. Wat stond er het meest visueel op ons netvlies over de dynamiek van de race? Dat was de oorsprong van het stukje. Je weet nooit of het een snaar zal raken. Maar eerlijk gezegd, het raakte eerder een boze snaar van mensen die zich afvroegen, Waarom zou je zoiets zeggen?! Wat ben je aan het doen?! En ons antwoord is altijd, We vertellen gewoon wat we zien via onze oogholen en horen via onze oorgaten. Dus we zeggen het via onze mondgaten.

En dan laat Biden's rampzalige debatprestatie je voelen dat je gelijk hebt of je depressief of wat dan ook?

Nou, zeker depressief op menselijk niveau, niet op politiek niveau. Dit is een persoon voor wie ik respect heb en die erg behulpzaam was bij enkele kwesties waar ik mee bezig ben geweest met enkele veteranengroepen en die ik echt mocht. Weet je, hij is zoals een van die mannen in je stad – je gaat naar binnen en hebt koffie, en daar is Frank aan tafel; hij houdt gewoon zitting. Biden is de burgemeester van elke stad, die toevallig president was. Het zit niet alleen vast in politieke realiteiten, maar ook in menselijke realiteiten, in de vertrouwde zin dat al onze shows op een gegeven moment worden geannuleerd.

De afgelopen maand of zo, tijdens de afleveringen die jij presenteert, is Harris een kleine aanwezigheid geweest, terwijl er veel materiaal over Trump is. Is dat omdat ze saai is of omdat hij uitzonderlijk gevaarlijk is?

Sinds 2015 is hij – en zonder respect voor hem fysiek – de olifant in de kamer geweest. Zij voert nog steeds, naar alle bedoelingen en doeleinden, een veel traditionelere campagne... Ik weet niet wat ik moet zeggen, behalve dat wanneer een kandidaat 10 minuten aan het woord is over Arnold Palmers geslachtsdeel, dit de rest doet vervagen. En zo zul je praten over Harris en Liz Cheney, maar de man staat in een schort bij een drive-thru raam en zegt: "Wie weet of ik de resultaten van de verkiezingen respecteer?" Er is een surreële kwaliteit aan wat je daar ziet, dat op zijn minst opmerkelijk is. Als je in een kamer bent met Air Supply en Kiss, zul je het grootste deel van je tijd praten over Kiss.

Vind je dat Harris zichzelf effectief verkoopt? Vind je haar teleurstellend?

Ik niet. Maar ik zit ook niet op de rand. Het commentaar wordt dan: De campagne is cynisch – mensen willen beleid! Oké, hier is beleid. Waar is de vreugde? En dit beleid, hoe ga je dat betalen? Ondertussen is Trump daarbuiten van: "Ik heb een concept van een plan. Ik ga alles betalen met tarieven. Het zal het beste zijn!" Denk ik dat ze allebei in hetzelfde universum spelen? Ik denk het niet. Zij moet om de een of andere reden twee keer zo goed zijn. Verkoopt ze zichzelf genoeg? Het klinkt alsof ze redelijke plannen heeft. Het klinkt alsof ze slimme mensen om zich heen heeft. Het is geen tv-programma – is haar dramatische verhaal voldoende? Zijn boog is beter: We worden aangevallen door buitenaardse verkrachtingsschepen, en we moeten samenkomen zoals in Independence Day. Is het echt? Voelt niet als het land dat ik ervaar.

Vorige week had je Tim Walz in de show. Wat was je indruk van hem toen je tegenover hem zat?

Hij ruikt naar een losse gehaktbroodje. Ik was niet verbaasd. Hij is een menselijke sloppy joe.

Er is een openheid aan hem achter de schermen. Je eerste indruk is dat je een mens ontmoet, wat niet altijd het geval is. Nu, hoeveel daarvan is, hij is daar met een missie? Maar hij leek niet kunstmatig of bedacht.

Volgende week gaan meer dan 70 miljoen mensen op Trump stemmen—

Laten we hopen van niet.

Wat is je gevoel, op percentagebasis, hoeveel daarvan anti-regering is? Hoeveel daarvan is racistisch? Hoeveel daarvan is Trump als entertainmentwaarde?

Wacht even. Laat me mijn taartdiagram pakken. Ik heb ze allemaal berekend.

Hij is een symptoom van iets. Ik denk dat de grootste bedreiging voor de democratie een systeem is dat niet lijkt te antwoorden op de behoeften van, of op de vermeende behoeften van, veel van zijn mensen. De vraag is, wat kwam eerst? En ik denk dat dat gebrek aan reactievermogen waarschijnlijk eerst kwam. Het is dat gebrek aan reactievermogen gecombineerd met een atmosfeer die mensen op een veel hoger platform van verontwaardiging plaatst dan voorheen. Ik denk dat het algoritme en de opkomst van deze sociale platforms die gestimuleerd worden om – kijk, zij verdienen geld naarmate je er meer naar kijkt, en niemand verdient geld aan, "Oh, dat is heel redelijk! Ik denk dat ik voor altijd op YouTube blijf!" Het is gestimuleerd om winst te maken uit konijnenholen en uit woede en verontwaardiging en gemotiveerde actoren die proberen de manier waarop we communiceren te verdraaien. Combineer dat met een democratie die analoog is ontworpen en niet reageert vanwege een groot deel van de disfunctie, dan zou het nalatigheid zijn voor een demagoog om hier geen gebruik van te maken. Op de demagoog-brunch zouden ze zeggen: "Wat ben je aan het doen?!" Het is voor mij niet moeilijk om de aantrekkingskracht te zien van iemand die binnenkomt en zegt: "We gaan allemaal dood als ik niet de macht overneem."

Als Trump wint, wat denk je dat politieke media moet veranderen?

Er zijn veel mensen die constant geweldig werk leveren. Ik denk nog steeds dat de media niet begrijpt hoe ze de zaak voor de realiteit moeten pleiten. Maria Ressa zei dat een leugen zes keer sneller reist dan de waarheid. Nou, dan moet de waarheid waarschijnlijk verdomd 15 keer harder werken. En ik denk dat de media in zekere zin meer moeten werken als een symbiotisch organisme, op de manier waarop bewapende media dat doet. Een ding dat de rechtse media echt goed doen is samenwerken als een eenheid... Het idee dat we in twee verschillende realiteiten leven - nee, dat doen we niet. We leven in de realiteit. En als één kant het gaat verdraaien of bewapenen, lijkt het erop dat de belangrijkste functie van journalistiek niet is om een tegenargument te presenteren of beide kanten te presenteren; het is om die gedeelde realiteit zo goed mogelijk te onderzoeken, en dat onvermoeibaar en in harmonie met elkaar te doen.

Hoe zeker ben je dat dit zou gebeuren bij het verslaan van een tweede termijn van Trump?

Ik ben er helemaal niet zeker van dat het zou gebeuren, ongeacht wie er is. Ik denk niet dat ze dat als hun mandaat beschouwen. Ik denk dat ze het komen met hoogdravende slogans over hun mandaat als hun mandaat beschouwen. Dingen als "Democratie sterft in duisternis."

Tijdens je eerste keer bij The Daily Show was het niet moeilijk om je standpunt over specifieke kwesties of politici te begrijpen, zelfs als de grappen prioriteit hadden. Deze keer is er nog steeds genoeg grappigs, maar het voelt alsof je je meningen directer op tafel legt. Is dat iets waarvan je wist dat je dat wilde doen?

Ouder worden brengt een groot deel van de atrofie met zich mee, of het nu spiermassa is of vitaliteit. Maar het andere dat ik denk dat atrofieert, is subtiliteit. Ik doe de show niet elke dag, dus misschien heeft dat iets te maken met de directheid ervan. En je hebt waarschijnlijk niet het geduld om het met zoveel versiering te omringen. Je verliest een beetje de mogelijkheid om met een heel fijne penseel te schilderen, degene waarvan je hoopt dat mensen je kunst zullen bewonderen voor): "Mijn god, dit moet uren hebben geduurd!" Nu denk je gewoon, als ik dit niet nu uitschreeuw, denk ik dat ik een hartaanval krijg.

Kijk je naar de show van John Oliver? Of Stephen Colbert's?

Helaas krijg ik niet veel kans vanwege hoeveel Breaking Bad en Only Murders in the Building ik moet inhalen.

Een ding dat anders is dan de vorige keer is dat die jongens nu je concurrenten zijn.

Zijn ze dat? We doen allemaal wat we doen. Hopelijk vinden we een publiek. Het is niet de Olympische Spelen van de humor. Ik run een klein, ambachtelijk [statisch]—

Jon? Je viel weg daar. Je zei, "een klein, ambachtelijk" iets.

Gepraat-gekheid.

Blij dat ik dat heb verduidelijkt.

Ja, je wilt elk niveau van verfijning en nuance dat ik aan het werk bracht waarderen.

[Ik heb Stewart gevolgd in New Jersey toen hij stilzat, nadat Paramount had aangekondigd dat hij zou blijven als presentator.] Oké, het is nu zeven dagen tot de verkiezing, en gisteren kondigde je aan dat je bij The Daily Show blijft tot december 2025. Waarom?

Het was leuk. Ik hou echt van de mensen waarmee ik werk. Ze zijn ongelooflijk slim. Het zijn goede mensen... De reden om terug te komen [dit jaar] was niet van, Ik ga een laatste poging doen om het verkiezingsresultaat te krijgen dat ik wil!

Hoeveel ervan is dat je volgend jaar deel wilt uitmaken van het gesprek, ongeacht wie de verkiezing wint?

Ik heb veel verschillende uitlaatkleppen, of het nu stand-up is of schrijven of podcasten. Ik denk niet, Oh, er zal iets gebeuren en ik moet op Comedy Central zijn! Ik heb geen illusies over wat het betekent in een groter verband. Ik hou van dingen maken.

Trump's bijeenkomst in Madison Square Garden leverde een schat aan mogelijk materiaal op voor de show. Je ging diep in op zijn deportatieplannen. Waarom daarop focussen?

Als er een kernprincipe is van wat ze doen, is het wijzen naar migranten als de oorzaak van onze dystopische heden. En in plaats van te werken aan wat, denk ik, een vrij haalbaar, niet al te gecompliceerd idee is om een immigratiesysteem te repareren, hebben ze besloten om een enigszins andere route te gaan, namelijk: "Ik ga een aantal mensen nemen waarvan ik het aantal niet weet en ze dwingen te vertrekken." In plaats van een volwassen aanpak te gebruiken en te gaan zitten en de mouwen op te stropen, doet hij dit: Bouw een muur. Boor, baby, boor. Zoals, hij is een bumpersticker-kerel. Zet ze allemaal het land uit. Oké - hoe gaat dat eruitzien? Het zal in feite stop-and-frisk zijn voor heel Amerika. En het is verontrustend. Er is een manier om de soevereiniteit van de natie te beschermen en toch iedereen als mensen te behandelen. Er lijkt geen poging te zijn om dat in balans te brengen omdat dat geen goede demagogie is.

De media is gericht op de vreselijke grappen die zijn gemaakt. Focus op Trump, die de macht zou hebben. Focus op de man die zegt: "Ik ga iedereen uitzetten met behulp van de wet die we hebben gebruikt om Japanse mensen te interneren."

Als onderdeel van dat Daily Show segment, leverde Jessica Williams een echte oproep tot actie over kiezers die niet gevoelloos worden voor, of afgeleid worden door, Trump's onzin.

We voelen dit allemaal. Het is uitputtend. Maar op dit punt, fuck apathie.

Karen Read Vertelt Haar Verhaal (Deel 1): Een Moordproces in Massachusetts

Karen Read Vertelt Haar Verhaal (Deel 2): Een Nieuw Proces Dreigt in Massachusetts

Een Apprentice Exec over het doorbreken van zijn stilte over Trump: "Hij zou graag een dictator willen zijn"

Koningin Camilla roert haar eieren voor "20 tot 30 minuten"

De Beste Films van 2024, Tot Nu Toe

Waarom E-mailt de Harris Campagne Mij als een Dronken Ex?

Uit het Archief: De Man in het Latex Pak