Sarah Jessica Parker en Michael Patrick King denken dat ze Carrie Bradshaw het perfecte einde hebben gegeven | Vanity Fair

Zevenentwintig jaar geleden, zag een in een tutu geklede Sarah Jessica Parker zichzelf voor het eerst op de zijkant van een bus in de opening credits van Sex and the City. Die grensverleggende comedyserie volgde moedig Parker's Carrie en haar beste vriendinnen, Miranda (Cynthia Nixon), Charlotte (Kristin Davis) en Samantha (Kim Cattrall) - vier onafhankelijke vrouwen die het leven en de liefde onder ogen zien als alleenstaande dertigplussers in New York. Zes seizoenen, zeven Emmy's, twee speelfilms en een revival serie verder, komt Carrie's verhaal tot een einde met de series finale van And Just Like That..., de revival serie die in december 2021 begon en donderdag eindigt op HBO Max.

"Hoe voelt het?" zegt een weemoedige Parker via Zoom, twee dagen voor de series finale. "Ik kan het je niet echt vertellen, omdat ik het nog niet weet." Ze herinnert zich wel hoe het voelde om de tweede Sex and the City film af te sluiten, nog voordat er ook maar een vermoeden was van een revival serie. "Je neemt afscheid van honderden mensen van wie je houdt, die je bewondert, die je respecteert, die het grootste deel van het succes van iets hebben betekend," zegt ze over de cast en crew van de franchise. "Ik zal me op dezelfde manier verward voelen."

And Just Like That... bedenker Michael Patrick King werkt al sinds het begin samen met Parker, eerst als schrijver, regisseur en uiteindelijk showrunner van Sex and the City. "Ik ben me altijd bewust van waar we begonnen zijn, en ik ben altijd bewust van waar we eindigen," zegt hij vanaf zijn eigen Zoom-scherm, wijzend naar de tutu van Carrie, die aan de muur achter hem in een doos is gemonteerd. "Toen we Sex and the City beëindigden, hadden we een gesprek," zegt King. "Ik zei, 'Ik denk dat dit is waar we zijn,' en zij stemde in. En toen gingen we weg." King zegt dat ze dit seizoen een vergelijkbaar moment deelden. "We kijken elkaar aan en zeggen, 'Ik denk dat dit is waar we zijn,'" zegt hij. "Wat ik van Sarah Jessica krijg, is deze volledige bereidheid om te stoppen wanneer we willen, en niet gewoon doorgaan omdat het kan."

Terwijl ze nog steeds bezig is om afscheid te nemen van de rol van haar leven, is Parker zelfverzekerd over de keuze om de serie te beëindigen. "Ik voel me echt goed over het principe waarmee we deze beslissing nemen," zegt ze. "Het is moeilijk voor veel mensen om te begrijpen als ze zien dat het echt goed gaat. Het is een martelende zaak om hardop te zeggen, met Michael in een kamer, tegenover mij. Maar het voelt ook goed en juist." Carrie's einde, voelt Parker, "eert het publiek. Het exploiteert hen niet op een of andere manier."

In tegenstelling tot de tweedelige finale van Sex and the City, waarin Carrie's knipperlichtrelatie Mr. Big (Chris Noth) de Atlantische Oceaan oversteekt om haar te redden, arriveert er geen ridder op het witte paard aan het einde van And Just Like That.... De serie eindigt in plaats daarvan met Carrie - na een zeer chaotische Thanksgiving in het nieuwe appartement van Miranda - alleen een stuk taart eten in haar huis, tevreden en vervuld.

"Veel mensen willen dat Carrie bij iemand is en nog lang en gelukkig leeft, omdat dat is wat de samenleving mensen vertelt dat lang en gelukkig leven is," zegt King. "Wat we probeerden te doen in de allerlaatste momenten is laten zien hoe druk en lawaaierig en vol liefde Carrie's leven is. Ze komt thuis in dit prachtige, stille huis dat ze voor zichzelf heeft gecreëerd - en laat haar schoenen aan."

Zoals de beste duo's, werkten King en Parker samen om te bedenken hoe ze Carrie moesten laten gaan. "Susan Fales-Hill en ik schreven de woorden, maar Sarah Jessica schreef de muziek," zegt King. Letterlijk: Parker wilde dat "You're My Everything" zou spelen bij de laatste scène van de show en bij de aftiteling. "Sarah Jessica die dat nummer kiest, en Carrie laten zeggen, 'Jij bent alles voor me,' terwijl ze in de spiegel kijkt, is een groot schrijfmoment," zegt King.

In hun enige gezamenlijke gesprek over de finale, zwijmelen King en Parker over bijna drie decennia van leven met en als Carrie Bradshaw.

Vanity Fair: Wanneer wist je dat dit het laatste seizoen zou zijn van And Just Like That...?

Michael Patrick King: Elk seizoen van Sex and the City en And Just Like That..., ga je altijd volle bak. Je weet nooit of er meer komt.... Zelfs toen we dit seizoen begonnen, was ik me er zeer van bewust waar we Carrie aan het einde wilden hebben. Die laatste regel, "Ze besefte dat ze niet alleen was - ze was op zichzelf," was zo emotioneel toen die verscheen.

Op een gegeven moment zei ik tegen Sarah Jessica, "Ik denk dat dit nu Carrie is. Als we verder zouden gaan, weten we niet wat het is. Dus waarom op de basis stappen alleen maar om iets te blijven doen?" Ik dacht echt dat Carrie achterlaten met die zin recht deed aan iedereen die iemand heeft en iedereen die niemand heeft. Dat was eigenlijk altijd de held van de serie: de individu.

Sarah Jessica Parker: Er is een klein monoloog wanneer Carrie met Charlotte over straat loopt. Ik herinner me de woorden niet precies, maar ik herinner me het gevoel. Michael regisseerde die aflevering. Ik had echt moeite om het bij elkaar te houden. Ik was bij Kristin, en dat is altijd heel sentimenteel. Michael zei: “Misschien moeten we er een doen waarbij je niet huilt.” [Lacht.] Ik voelde me alsof dit het cruciale moment van Carrie was.

In Sex and the City eindigt Carrie met Big, maar in And Just Like That… eindigt Carrie de serie veilig in haar vrijgezel zijn. Zie je de finale van And Just Like That… als een correctie van de koers? Hoe zie je deze twee eindes samen?

King: Ik denk dat ze met elkaar praten. Het gaat over de evolutie van een persoon die zich realiseert wat groei is, of wat ouder worden is—als een wijn. Het wordt dieper en zeker van zichzelf. Ze spreken zeker met elkaar. Wat geweldig is aan het leven is dat je in een moment zit, en je weet niet wat er hierna gaat gebeuren.

Parker: Ik denk dat het zo'n goede vraag is over koerscorrectie—proberen te sussen of te kalmeren, en het gevoel hebben dat we het verhaal vertellen dat ze willen dat we vertellen. Het is een onmogelijke situatie. Er zijn mensen die wilden dat Carrie bij Big zou zijn; er zijn mensen die wilden dat ze zelfverzekerd zou zijn zonder een partner.

Ik denk dat Carrie sterk heeft gestaan; ik denk dat ze zwak is geweest. Het is de natuurlijke golf die mensen berijden. Ik heb nooit het gevoel gehad dat de beslissingen die dit seizoen zijn genomen op enige manier een reactie waren—maar elke beslissing die je neemt is gebaseerd op informatie uit je verleden. Of je je er zelfs van bewust bent, het beïnvloedt allemaal de volgende keuze die je maakt.

King: Carrie hoeft niet namens iedereen te spreken. Het seizoen eindigde bewust met zoveel liefde. Miranda en Joy—je begrijpt dat er iets goeds voor Miranda zal zijn. Charlotte en Harry komen weer bij elkaar door seks te hebben… Het is nooit geweest, “Dit is een manier om te zijn,” want dat is het tegenovergestelde van Sex and the City. Het is altijd geweest, “Er is geen manier om een vrouw te zijn. Er is geen manier om in een relatie te zijn. Wat de maatschappij ook zegt, je kunt een individu zijn.”

Als dit het einde van Carrie Bradshaw is zoals we haar kennen, wat vind je van haar nalatenschap? Mensen online vergelijken haar met Odysseus en Jezus.

Parker: Dat wist ik niet. [Lacht.] Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik niet goed uitgerust ben om na te denken over een nalatenschap, omdat het egoïstisch lijkt en nogal onaantrekkelijk. Is er zelfs een nalatenschap om over na te denken? Wat ik leuk vind aan de vraag is de manier waarop anderen over de show praten. Zelfs academici, colleges, mensen die columns schrijven over cultuur of televisie of vrouwen of seksuele politiek—Ik laat het aan hen over, als ze nieuwsgierig en geïnteresseerd zijn. Ik denk niet dat het hun taak is, noch denk ik dat ze noodzakelijkerwijs hun tijd daaraan zouden moeten besteden. Maar ik denk dat ze soms terughoudend, soms emotioneel, soms objectief en vaak zeer subjectief een mening hebben over de rol die we hebben gespeeld in de cultuur. Als je over een jaar naar me toe komt en ik wat afstand heb, voel ik me misschien meer welbespraakt, maar voorlopig denk ik dat ik dat aan anderen zal overlaten.

King: Ik zal een van die anderen zijn. [Lacht.] Ik kan praten over de nalatenschap die we in de finale hebben verweven. Er zijn drie momenten van nalatenschap, omdat mensen altijd willen dat Carrie hen is. De eerste nalatenschap is wanneer ze tegen Adam de tuinman zegt, “Laten we teruggaan naar iets wilds met de tuin. Iets meer mij.” Dat is er voor al degenen die van een wilde Carrie houden. Ze zegt op komische wijze, [over] het personage van Victor Garber, “Oh, mijn nieuwe relatie is uitputtend.” Hij is er om te laten zien dat er altijd een man zal zijn, en of ze ervoor kiest om dat te onderzoeken, het is er. En dan is de derde nalatenschap iemand die tevreden is met het moment waarin ze zich bevindt, wat Carrie is die thuis wegloopt in een Fransse spiegel.

Voor een seriesfinale geeft dit niet alle fan service die je zou verwachten. We krijgen geen scène van Miranda, Carrie en Charlotte allemaal samen. We hebben een behoorlijk groot toiletprobleem. Wat was het denkproces daarachter?

King: Als je een stel laat zien dat comfortabel is met samen stront opruimen, zegt dat vrijwel, “Ze komen er wel doorheen. Ze zullen het volhouden.”

Parker: Misschien is het verschil dit keer dat er vertrouwen is om geen portret van een drietal te schilderen, omdat de vriendschappen zo rijk zijn. Het is verweven. Als je een breister bent, is het een ongelooflijk strakke steek. Dus ik denk niet dat we dat deze keer hoefden te doen, omdat er decennia van diepe intimiteit en vriendschap tussen deze vrouwen zijn.

De eerste keer dat we de show eindigden, was Carrie weg. Maar er was een geruststelling voor ons allemaal en het publiek dat we goed waren, en zij waren sterk, en dat er echte kracht was achter de connectie. Ik denk dat het telkens opnieuw wordt gezegd in elke aflevering. Ze zijn er. Ze houden geheimen. Ze beschermen geheimen. Ze zijn er midden in de nacht. Ze zijn er midden op de dag. Ze kunnen elkaar dekken. Ze kunnen ingrijpen. Ze kunnen terugtrekken. Ze kunnen ruimtes delen. Ze kunnen geen ruimtes delen - en ik heb het niet over de metaforische ruimte waar we het afgelopen jaar allemaal over hebben gesproken. Ik heb het niet over ruimte bewaren. Ik heb het over letterlijke ruimte.

Ik denk dat dat allemaal het hele seizoen geïllustreerd wordt, en dat omvat Seema (Sarita Choudhury) en LTW (Nicole Ari Parker). Zij maken daar nu ook deel van uit. Er is een soort van zekerheid, van "Ze weten het." Het publiek begrijpt het en we hoeven ze niet gerust te stellen. Iedereen is goed. Iedereen is solide. Iedereen eindigt samen.

Toen Miranda en Joy bij de dierenarts belandden, verwachtte ik zeker dat Che Diaz (Sara Ramirez) zou verschijnen als degene die Joy's hond redt. Was dat dezelfde dierenkliniek, en zo ja, was er dan een kans dat Che zou verschijnen?

King: Dit is niet dezelfde dierenkliniek. Het is een andere dierenkliniek, maar we hebben er wel om geschreeuwd en gelachen in de schrijfkamer en besloten dat het te veel op de voorgrond zou komen. [Lacht.] In mijn gedachten werkt Che niet meer in een dierenkliniek; ze spelen nu in een show op een of andere streamdienst.

Dit interview is bewerkt en samengevat voor duidelijkheid.

Zen en de Kunst om Jennifer Aniston te Zijn

Een Opdracht Verdeeld bij de Chan Zuckerberg Initiative

24 TV Shows Waar We Naar Uitkijken Deze Herfst

Inside Coco Chanel's Franse Riviera Vakantieverblijf

Wapens Uitgelegd

41 Nieuwe Films om te Bekijken Deze Herfst

De Mysterieuze Dood die de Hamptons Verstoort

Deze Echt Schokkende Queer Drama Zal je Ongemakkelijk Maken

Insde de Celebrity Boottrip Die Overal op je Feed Was

Uit het Archief: Daten met Jeffrey Epstein