Słońce uderzone: NASA rejestruje intensywne błyski słoneczne klasy X
Obserwatorium Dynamiki Słonecznej NASA (Solar Dynamics Observatory, SDO) uchwyciło ten obraz rozbłysku słonecznego widocznego jako jasna błysk na brzegu Słońca 27 maja 2024 roku, z umieszczonym obok obrazem Ziemi dla skali. Zdjęcie pokazuje podzbiór ekstremalnego światła ultrafioletowego, które podkreśla niezwykle gorący materiał w rozbłyskach, który jest zabarwiony na czerwono. Autorstwo: NASA/SDO
Obserwatorium Dynamiki Słonecznej NASA (SDO), które ciągle monitoruje Słońce, niedawno uchwyciło obrazy dwóch potężnych rozbłysków słonecznych klasy X. Pierwszy rozbłysk został sklasyfikowany jako X2.8 i osiągnął szczyt o 3:08 ET 27 maja 2024 roku. Drugi, sklasyfikowany jako X1.4, osiągnął swój szczyt o 10:37 ET 29 maja 2024 roku.
Rozbłyski słoneczne to intensywne wybuchy promieniowania, które występują na Słońcu, gdy magnetyczna energia, która gromadziła się w atmosferze słonecznej, jest nagle uwalniana. Emitują energię przez całe spektrum elektromagnetyczne, od fal radiowych po promienie gamma. Te rozbłyski mogą trwać od minut do godzin i często towarzyszy im wyrzut materiału słonecznego znanego jako koronalne wyrzuty masy (CMEs).
Obserwatorium Dynamiki Słonecznej NASA uchwyciło ten obraz rozbłysku słonecznego – widocznego jako jasny błysk po lewej stronie – 29 maja 2024 roku. Obraz pokazuje podzbiór ekstremalnego światła ultrafioletowego, które podkreśla niezwykle gorący materiał w rozbłyskach i który jest zabarwiony na pomarańczowo. Autorstwo: NASA/SDO
Siła rozbłysków słonecznych jest klasyfikowana na podstawie ich jasności w zakresie rentgenowskim obserwowanym przez satelity, takie jak statek kosmiczny GOES. Te klasy są oznaczane jako A, B, C, M lub X, przy czym A jest najsłabsze, a X najsilniejsze. Każda klasa reprezentuje dziesięciokrotny wzrost wydzielanej energii, a w ramach każdej klasy stosuje się bardziej szczegółową skalę od 1 do 9.
Klasyfikacja rozbłysku, taka jak X2.8, wskazuje na rozbłysk klasy X o jasności 2.8 na logarytmicznej skali używanej do pomiaru promieni rentgenowskich. Ta skala jest kluczowa dla zrozumienia i prognozowania potencjalnych wpływów rozbłysków słonecznych na przestrzeń kosmiczną wokół Ziemi oraz różnych technologii i systemów, które mogą być narażone na zwiększone poziomy promieniowania słonecznego.
Ta animacja z Obserwatorium Dynamiki Słonecznej pokazuje je nad Ziemią, zwrócone w stronę Słońca. SDO jest zaprojektowane, aby pomóc nam zrozumieć wpływ Słońca na Ziemię i przestrzeń bliską Ziemi poprzez badanie atmosfery słonecznej na małych skalach przestrzeni i czasu oraz w wielu długościach fal jednocześnie. Autorstwo: NASA / Centrum Lotów Kosmicznych Goddarda Conceptual Image Lab
Obserwatorium Dynamiki Słonecznej NASA (SDO) jest misją poświęconą zrozumieniu wpływu Słońca na Ziemię i jej najbliższe otoczenie. Wystrzelone 11 lutego 2010 roku, SDO jest częścią programu NASA Living With a Star (LWS), który ma na celu badanie aspektów powiązanego systemu Słońce-Ziemia, które bezpośrednio wpływają na życie i społeczeństwo.
Główne cele SDO to zdobycie wiedzy na temat atmosfery Słońca i jego pola magnetycznego, zrozumienie, jak energia jest magazynowana i uwalniana w atmosferze słonecznej (na przykład podczas rozbłysków słonecznych i koronalnych wyrzutów masy), oraz pomiar zmienności słonecznej wpływającej na życie na Ziemi i jej systemy technologiczne. Dostarczając niemal ciągłe, wysokiej rozdzielczości obserwacje Słońca w wielu długościach fal, obserwatorium odgrywa kluczową rolę w poprawie naszej zdolności do prognozowania zjawisk pogodowych w kosmosie.
Obserwatorium wyposażone jest w trzy niezwykle czułe instrumenty:
Dane zebrane przez SDO są kluczowe dla naszego zrozumienia skomplikowanego i dynamicznego zachowania Słońca i znacznie poprawiły prognozowanie pogody kosmicznej.
