Chronische slapeloosheid treft 12% van de Amerikanen - Zo weet je of je het hebt

Het onvermogen om in slaap te vallen en te blijven slapen is een frustrerende situatie voor iedereen, maar een nieuwe enquête suggereert dat 12% van de Amerikanen worstelt met chronische slapeloosheid, of langdurige, aanhoudende slaapproblemen.

Volgens een nieuwe enquête uitgevoerd door de American Academy of Sleep Medicine (AASM), zegt 12% van de Amerikanen dat ze zijn gediagnosticeerd met chronische slapeloosheid. De enquête onder 2.006 volwassenen werd online uitgevoerd tussen 16 mei en 24 mei en werd gepubliceerd op 14 juni.

De resultaten van de enquête lieten zien dat mannen iets vaker gediagnosticeerd waren met chronische slapeloosheid in vergelijking tot vrouwen. Diagnoses waren ook het meest voorkomend bij mensen in de leeftijd van 25 tot 44 jaar.

Chronische slapeloosheid is een serieus slaapprobleem - niet alleen kan deze aandoening leiden tot slaaptekort, maar het kan ook vermoeidheid, een laag energieniveau veroorzaken en de lichamelijke en emotionele gezondheid van een persoon beïnvloeden. In feite is chronische slapeloosheid gekoppeld aan depressie, angst, de ziekte van Alzheimer en type 2 diabetes, onder andere gezondheidsproblemen.

Met chronische slapeloosheid als een significant (en relatief veelvoorkomend) gezondheidsrisico, hoe kun je erachter komen of je deze aandoening hebt, of dat je gewoon te maken hebt met slaapproblemen van algemene aard?

Dit is wat experts te zeggen hadden over hoe je chronische slapeloosheid kunt identificeren, waarom sommige mensen de aandoening ontwikkelen, en wat er nodig is om op de juiste manier gediagnosticeerd en behandeld te worden.

In het algemeen is slapeloosheid een aandoening waarbij een persoon moeite heeft met in slaap vallen of blijven slapen, of regelmatig eerder wakker wordt dan ze zouden willen, hoewel ze genoeg tijd in bed voor slaap toestaan, zei AASM woordvoerder Indira Gurubhagavatula, MD, MPH, directeur van de slaapgeneeskundefellowship en professor in de slaapgeneeskunde aan de Universiteit van Pennsylvania Perelman School of Medicine.

"Veel mensen hebben wat wordt genoemd acute slapeloosheid, of 'aanpassings' slapeloosheid, meestal als reactie op een stressvolle situatie," vertelde Gurubhagavatula aan Health.

Stress, angst of piekeren kunnen daadwerkelijk een rol spelen bij het verstoren van het circadiane ritme van een persoon, wat de verbinding met slapeloosheid verklaart, voegde Nathan Baumann, PhD, klinisch psycholoog en slaapstoornisexpert bij South Psychology in Colorado, toe.

"Een belangrijk onderdeel van slaap is ons circadiane ritme, dat de cyclus van energie en rust is die ons lichaam dagelijks ervaart," zei Baumann tegen Health. "Als dit wordt onderbroken, kan het leiden tot langdurige verstoringen."

Acute slapeloosheid "kan slechts enkele dagen of zelfs weken duren," zei Gurubhagavatula. "De symptomen verdwijnen meestal nadat de persoon met de stress heeft omgegaan, of de bron van de stress verdwijnt."

Soms echter gaat de slapeloosheid niet weg. Slapeloosheid kan "chronisch" worden als het drie maanden of langer duurt, en minstens drie keer per week voorkomt, zei Gurubhagavatula. Je zou ook chronische slapeloosheid kunnen hebben als deze periodes van slapeloosheid minder dan drie maanden duren, maar continu terugkeren over een periode van maanden of jaren.

"[Een persoon zou zelfs chronische slapeloosheid kunnen hebben als ze] chronisch medicijnen nemen om in slaap te vallen en het gevoel hebben dat ze gewoon niet kunnen slapen zonder slaappillen," voegde ze eraan toe.

Deze vorm van slapeloosheid heeft meestal invloed op meerdere gebieden van het dagelijks leven van een persoon. Naast alleen moeite met in slaap vallen of blijven slapen, zei Gurubhagavatula, zouden degenen met chronische slapeloosheid het volgende kunnen ervaren:

Om gediagnosticeerd te worden met chronische slapeloosheid, moeten je slaapproblemen tot het niveau komen van het veroorzaken van aanzienlijke nood of beperkingen in je sociale relaties, werk, onderwijs of andere belangrijke functioneringsgebieden, zei Baumann.

Naast dat het meerdere nachten per week gedurende meerdere maanden plaatsvindt, "mogen deze verstoringen [ook] niet beter worden verklaard door een andere slaapstoornis of een episode van middelengebruik," legde hij uit.

Om te bepalen of je diagnosebare chronische slapeloosheid hebt, moet je je slaapproblemen bijhouden en monitoren, zei Shmaya Krinsky, PsyD, een erkende psycholoog en oprichter van Anxiety and Behavioral Health Psychotherapy in New York.

Krinsky zei dat mensen moeten letten op de volgende symptomen:

"Als deze symptomen aanhoudend zijn, is het raadzaam om een zorgverlener te raadplegen, meestal een huisarts of een slaapspecialist," zei Krinsky tegen Health. "Ze kunnen andere medische of psychologische aandoeningen uitsluiten die de symptomen misschien veroorzaken."

Een arts kan dit doen door door je medische geschiedenis te kijken, een lichamelijk onderzoek te doen, je te vragen een slaapdagboek bij te houden, of polysomnografie te doen, legde hij uit.

Hoewel chronische slapeloosheid ernstige gevolgen kan hebben voor de gezondheid en het welzijn van een persoon, zijn er behandelingsopties beschikbaar.

Volgens de AASM is de meest effectieve behandeling voor chronische slapeloosheid cognitieve gedragstherapie voor slapeloosheid (CBT-I).

"Veel mensen komen naar een slaaparts in de hoop op een snelle oplossing met een pil," zei Gurubhagavatula. "Echter, de eerstelijnsbehandeling voor slapeloosheid is geen pil. Het is [CBT-I]."

Deze therapiebenadering, die meestal zes tot acht sessies duurt, omvat gedragsveranderingen en cognitieve strategieën. Hoewel de behandeling voor iedereen anders zal zijn, kan het omvatten elke avond op hetzelfde tijdstip naar bed gaan, uit bed komen als je niet kunt slapen, en het beheersen van angsten over niet kunnen slapen.

Volgens Gurubhagavatula heeft onderzoek aangetoond dat CBT-I net zo goed werkt als medicijnen en langer effect heeft.