Bloedvatbeschadiging: De verrassende manieren waarop uw slaap van invloed is op uw diabetesgezondheid

Nieuwe bevindingen tonen aan dat abnormale slaapduur, zowel te kort als te lang, het risico op microvasculaire complicaties significant verhoogt bij nieuw gediagnosticeerde type 2 diabetespatiënten. Credit: SciTechDaily.com

Abnormale slaappatronen, vooral korter of langer dan de optimale 7-9 uur, zijn gekoppeld aan een verhoogd risico op microvasculaire ziekten bij mensen met recent gediagnosticeerde type 2 diabetes, wat wijst op de noodzaak van gerichte slaapinterventies.

Nieuw onderzoek dat zal worden gepresenteerd op de jaarlijkse bijeenkomst van de European Association for the Study of Diabetes (EASD) (Madrid, 9-13 september) toont aan dat mensen die onlangs de diagnose diabetes hebben gekregen en last hebben van een korte of lange slaapduur een grotere kans hebben op microvasculaire ziekten (schade aan de kleine bloedvaten), wat uiteindelijk kan leiden tot ernstigere complicaties. Het onderzoek is uitgevoerd door Mette Johansen en Thomas Olesen, Steno Diabetes Center Odense, Odense University Hospital, Odense, Denemarken, en collega's.

Microvasculaire complicaties, zoals retinopathie en nefropathie, dragen aanzienlijk bij aan de complicaties die worden geassocieerd met type 2 diabetes (T2D). Toenemend bewijs suggereert dat variaties in slaapduur het risico op het ontwikkelen van diabetesgerelateerde complicaties kunnen beïnvloeden. Dit onderzoek had tot doel de relatie tussen slaapduur en de aanwezigheid van microvasculaire ziekten te onderzoeken bij individuen die onlangs gediagnosticeerd zijn met T2D.

Voor hun analyse gebruikten de auteurs gegevens van de Studie Specialistisch Begeleide Geïndividualiseerde Multifactoriële Behandeling van Nieuw Klinisch Gediagnosticeerde Type 2 Diabetes in de Algemene Praktijk (IDA) - een substudie van de cohort van het Danish Centre for Strategic Research in Type 2 Diabetes (DD2).

De slaapduur 's nachts werd gemeten met behulp van Axivity AX3 accelerometers, gedragen door deelnemers gedurende een periode van 10 dagen. Slaapduur 's nachts werd ingedeeld in drie categorieën: kort (<7 uur), optimaal (7 tot <9 uur) en lang (9 uur of meer). Microvasculaire ziekte (schade aan kleine bloedvaten) werd gedefinieerd als een urinealbumine/creatinineratio (UACR) ≥ 30 mg/g of de aanwezigheid van diabetische retinopathie (DR) beoordeeld door middel van ofwel mydriatische retinale beeldvorming of oftalmoscopie.

Vervolgens werd computermodellering toegepast met gebruikmaking van optimale slaapduur als referentiegroep, gecorrigeerd voor leeftijd, geslacht, BMI, systolische bloeddruk, rookgewoonten, geglyceerd hemoglobine (HbA1c - een marker voor de controle van de bloedsuikerspiegel), duur van diabetes en antihypertensieve behandeling, en gebruikt om odds ratio's (OR's) tussen slaapduurgroepen te schatten.

In totaal hadden 396 deelnemers geldige metingen van slaapduur, UACR-metingen en oogonderzoeken. De mediane leeftijd was 62 jaar met een gemiddelde duur van diabetes van 3,5 jaar, en 175 waren vrouw (44%). De groep bestond voornamelijk uit mensen met overgewicht, met een BMI van 31 (in het obesitasbereik), en 68% (n=285) gebruikte antihypertensieve medicatie.

De verdeling van de slaapduur was 12% (n=49) met een korte slaapduur, 60% (n=238) met een optimale slaapduur en 28% (n=109) met een lange slaapduur. De prevalentie van microvasculaire schade was respectievelijk 38%, 18% en 31% in de groepen met een korte, optimale en lange slaapduur. Een korte slaapduur werd significant geassocieerd met een 2,6 keer verhoogd risico op microvasculaire ziekten in vergelijking met een optimale slaapduur. Op dezelfde manier werd lange slaapduur onafhankelijk geassocieerd met een 2,3 keer verhoogd risico op microvasculaire ziekten in vergelijking met een optimale slaapduur.

Bovendien werd de associatie tussen korte slaapduur en microvasculaire ziekten versterkt door leeftijd. Interessant genoeg verhoogde een korte slaapduur voor deelnemers jonger dan 62 jaar het risico op microvasculaire schade slechts met 23% vergeleken met een optimale slaapduur; maar voor die deelnemers van 62 jaar en ouder was een korte slaapduur geassocieerd met een 5,7 keer verhoogd risico op schade aan kleine bloedvaten in vergelijking met een optimale slaapduur. Het effect van leeftijd op de relatie tussen lange slaapduur en microvasculaire ziekten was niet statistisch significant.

De auteurs concluderen: "Bij recent gediagnosticeerde T2DM-patiënten zijn zowel korte als lange slaapduur geassocieerd met een hogere mate van microvasculaire ziekte in vergelijking met een optimale slaapduur 's nachts. Leeftijd versterkt de associatie tussen korte slaapduur en microvasculaire ziekten, wat wijst op een verhoogde kwetsbaarheid bij oudere personen."

Zij voegen toe: "Veranderingen in levensstijl bij patiënten met type 2 diabetes kunnen slaapinterventies omvatten. Er zijn echter verdere studies nodig om de rol van slaapduur en -kwaliteit bij deze patiënten vast te stellen."