‘Megalopolis’ van Francis Ford Coppola: een exclusieve eerste blik op het retro-futuristische epos van de regisseur | Vanity beurs

Door Anthony Breznican

Megalopolis heeft al bijna de helft van zijn leven vorm gekregen in de geest van Francis Ford Coppola, en nu is hij eindelijk klaar om het aan de wereld te laten zien. De 85-jarige regisseur van The Godfather, Apocalypse Now en The Conversation heeft eindelijk zijn operapassieproject voltooid, tegen aanzienlijke persoonlijke kosten. De film debuteert volgende maand op het filmfestival van Cannes, in de hoop wereldwijde distributeurs aan te trekken die bereid zijn een soortgelijke kans te wagen.

De film gaat over de persoonlijke, politieke en romantische botsingen die ontstaan ​​tijdens een strijd om een ​​Amerikaanse utopie te construeren, en werd gedeeltelijk gevormd door de speculatieve profetie van H.G. Wells, een moorddadige samenzwering uit de oude Romeinse geschiedenis, de verwoesting van de Septemberoorlog. 11 aanslagen, en de buitensporige invloed van aantrekkelijke kabelnieuwspresentatoren, naast een litanie van andere inspiratiebronnen. “Daaraan heb ik alles toegevoegd wat ik ooit had gelezen of geleerd”, zegt Coppola in een verklaring.

Vanity Fair geeft de exclusieve eerste blik op het resultaat: Adam Driver als de idealistische architect en kunstenaar die van plan is een stad die in puin is gevallen weer op te bouwen, en Nathalie Emmanuel als de socialistische dochter van zijn aartsvijand, een corrupte burgemeester (Giancarlo Esposito), die houdt van zijn gemeentelijk koninkrijk zoals het is. In zijn officiële logline voor de film beschrijft Coppola dat het personage van Driver de ‘kracht heeft om de tijd te stoppen’, terwijl het personage van Emmanuel gevangen zit tussen de twee, diep verliefd op de kunstenaar maar loyaal aan haar hardwerkende vader, ‘dwingt haar om ontdekken wat zij werkelijk gelooft dat de mensheid verdient.”

Het uitgebreide ensemble bestaat verder uit Aubrey Plaza, Shia LaBeouf, Dustin Hoffman, Jon Voight, Laurence Fishburne (die een tienersoldaat was in Apocalypse Now), Kathryn Hunter, zangeres Grace VanderWaal en James Remar, evenals de zus van de filmmaker, The Godfather. acteur Talia Shire, en haar zoon (Coppola's neef) Jason Schwartzman.

Een vroege screening van studiobestuurders in de industrie resulteerde in anonieme uitgelekte reacties die varieerden van onder de indruk tot perplex. Bij sommige bioscoopbezoekers verhoogde dit alleen maar de nieuwsgierigheid naar het project. De enthousiaste reacties op sociale media zijn de afgelopen weken enorm gestegen, omdat fans nog meer interesse toonden om de veteraan een wilde kans te zien nemen.

Coppola weigerde geïnterviewd te worden voor deze exclusieve eerste blik. (Zijn vrouw van 61 jaar, Eleanor, overleed eerder deze maand, en de regisseur en zijn familie blijven in rouw.) In plaats daarvan bood hij Vanity Fair een schriftelijke verklaring aan over de oorsprong van de film.

Coppola traceert de oorsprong van zijn nieuwe film terug naar zijn jeugd in New York, toen hij gefascineerd was door verhalen van wetenschappers en onderzoekers en sleutelde aan amusant gevaarlijke experimenteerkits. Films vormden natuurlijk een andere uitlaatklep voor zijn verbeelding. Eén film die in zijn gedachten bleef hangen was een drama uit 1936 over een samenleving die wanhopig probeert haar eigen ineenstorting een halt toe te roepen, gemaakt door de baanbrekende producer Alexander Korda en geschreven door War of the Worlds en The Time Machine-auteur H.G. Wells.

“De zaden voor Megalopolis werden geplant toen ik als kind H.G. Wells’ Things to Come zag”, zegt Coppola. “Deze Korda-klassieker uit de jaren dertig gaat over het bouwen van de wereld van morgen, en is altijd bij mij geweest, eerst als de ‘jongenwetenschapper’ die ik was en later als filmmaker.” In zijn verklaring aan VF gaat de regisseur ook in op geruchten over de lange zwangerschap van Megalopolis. Om de volledige controle over het project te behouden, verkocht hij een deel van zijn wijnmakerij in Noord-Californië om het budget van $ 120 miljoen zelf te financieren.

“Ik heb veertig jaar lang niet echt aan dit scenario gewerkt, zoals ik vaak geschreven zie, maar eerder was ik aantekeningen en knipsels aan het verzamelen voor een plakboek met dingen die ik interessant vond voor een toekomstig scenario, of voorbeelden van politieke cartoons of andere historische onderwerpen. zegt Coppola. “Uiteindelijk kwam ik na veel tijd tot het idee van een Romeins epos. En later, een Romeins epos dat zich afspeelt in het moderne Amerika, dus ik begon dit script pas de laatste twaalf jaar, zo nu en dan, te schrijven.Omdat ik veel films heb gemaakt over veel verschillende onderwerpen en in veel verschillende stijlen, hoopte ik op een project later in mijn leven, waarin ik misschien beter zou begrijpen wat mijn persoonlijke stijl was.’ Omdat Megalopolis de distillatie van dat leven was, besloot hij om brand de titel voor het eerst met zijn eigen naam. “Ik respecteer altijd de oorspronkelijke schrijver in de films die ik heb gemaakt en sta er altijd op dat hun namen boven de titel verschijnen, zoals het geval was bij The Godfather van Mario Puzo, of bij Dracula van Bram Stoker,” zegt hij, “het was alleen bij The Rain People en Het gesprek dat het toegestaan ​​had kunnen worden dat mijn eigen naam als oorspronkelijke schrijver erop stond; maar toen was ik te onzeker om mezelf in zo’n grootsheid te presenteren.

‘Ik kan me nog herinneren dat ik in het begin 130 blanco pagina’s nam en op een titelpagina zette waarop ik stoutmoedig de Megalopolis van Francis Ford Coppola aankondigde, en daaronder: Alle wegen leiden naar Rome.Ik deed alsof het niet helemaal blanco was en woog het in mijn handen, zodat ik me kon voorstellen hoe het op een dag zou voelen, en geloofde dat het op een dag zou kunnen bestaan. Later, toen ik eenmaal een concept had, heb ik het waarschijnlijk 300 keer herschreven, in de hoop dat elke herschrijving het zou verbeteren, al was het maar een half procent beter.”

Een van zijn toetsstenen was een poging tot staatsgreep uit 63 voor Christus. Op dat moment verkeerde het oude Rome in een crisis, met een stagnerende handelseconomie, een voortdurende strijd om de enorme republiek bij elkaar te houden en de schulden van zowel rijk als arm die omhoog schoten. Een opstandeling genaamd Catiline smeedde een plan om een ​​aantal politieke leiders te vermoorden en een tiental branden rond de stad te ontsteken, waardoor de stad tot anarchie zou worden gedestabiliseerd. Na de chaos zou Catilina een nieuwe samenleving opbouwen, waarbij alle schulden van de vorige zouden worden uitgewist. Maar zijn plan werd ontmaskerd en gedwarsboomd door de Romeinse staatsman en redenaar Cicero.

‘Ik overwoog vele mogelijkheden en raakte geïnteresseerd in een incident dat bekend staat als ‘De Catilijnse Samenzwering’,’ zegt Coppola, en legt uit dat ‘het moderne Amerika de historische tegenhanger was van het oude Rome en dat de Catilijnse Samenzwering, zoals verteld door de historicus Sallust, kon worden opgezet. in het moderne Amerika, net zoals Joseph Conrads Heart of Darkness [oorspronkelijk gesitueerd aan het eind van de 19e eeuw, te midden van de Europese koloniale overheersing in Afrika] zich afspeelde tijdens de Vietnamoorlog in Apocalypse Now.” versies van moderne burgerleiders. “Ik begon met de essentie van een complot: misschien smeedde een kwaadaardige patriciër (Catiline) een plan om de republiek omver te werpen, maar werd gedwarsboomd door Cicero, de consul. Ik heb Catilina omgedoopt tot Cesar, zoals voorgesteld door Mary Beard, omdat in de versie van Suetonius de jonge Julius Caesar erg onder één hoedje speelde met Catilina, en Cesar bij het publiek bekender zou zijn dan Sergius (wat de historische naam van Catilina was).

Coppola besloot ook een revisionistische kijk op deze eeuwenoude geaccepteerde geschiedenis te hanteren. “Ik vroeg me af of de traditionele weergave van Catilina als ‘kwaad’ en Cicero als ‘goed’ noodzakelijkerwijs waar was’, zegt de regisseur. “In de geschiedenis verloor Catilina en werd gedood, en Cicero overleefde. Maar aangezien de overlevende het verhaal vertelt, vroeg ik me af wat als Catilina in gedachten had voor zijn nieuwe samenleving een herschikking van de machthebbers zou zijn, en zou het zelfs 'visionair' en 'goed' kunnen zijn geweest, terwijl Cicero misschien wel 'visionair' en 'goed' had kunnen zijn? ‘reactionair’ en ‘slecht’.”

De regisseur verplaatste dit plot vervolgens van de oudheid naar het heden. “Het verhaal zou zich afspelen in een enigszins gestileerde stad in New York, afgeschilderd als het centrum van de macht van de wereld, en Cicero zou de burgemeester zijn in een tijd van grote financiële onrust, zoals de financiële crisis onder voormalig burgemeester Dinkins [die leidde de stad van 1990 tot 1993.] Cesar zou op zijn beurt een bouwmeester zijn, een groot architect, ontwerper en wetenschapper die elementen van Robert Moses combineerde, zoals geportretteerd in de briljante biografie The Power Broker, met architecten als Frank Lloyd Wright , Raymond Loewy, Norman Bel Geddes of Walter Gropius.' de opkomst van Maria Bartiromo (een mooie financiële verslaggeefster met de bijnaam 'The Money Honey' afkomstig van de beursvloer van de New York Stock Exchange), de capriolen van Studio 54 en de financiële crisis van de stad zelf (gered door Felix Rohatyn), zodat alles in mijn verhaal zou waar zijn en zich hebben afgespeeld in het moderne New York of in het oude Rome.Daar voegde ik alles aan toe wat ik ooit had gelezen of geleerd.”

In zijn verklaring neemt Coppola op wat in wezen zijn bibliografie is, een litanie van geleerden, dichters, romanschrijvers, filmmakers en kunstenaars door de eeuwen heen wier werk Megalopolis heeft gevoed: de schouders van G.B. Shaw, Voltaire, Rousseau, Bentham, Mill, Dickens, Emerson, Thoreau, Fuller, Fournier, Morris, Carlyle, Ruskin, Butler en Wells allemaal in één; met Euripides, Thomas More, Moliere, Pirandello, Shakespeare, Beaumarchais, Swift, Kubrick, Murnau, Goethe, Plato, Aeschylus, Spinoza, Durrell, Ibsen, Abel Gance, Fellini, Visconti, Bergman, Bergson, Hessen, Hitchcock, Kurosawa, Cao Xueqin, Mizoguchi, Tolstoj, McCullough, Mozes en de profeten werden er allemaal bij betrokken.’Hij beschrijft dat hij ongeveer 23 jaar geleden met het vroege werk aan het idee begon. “In de overtuiging dat ik in 2001 de basis voor het project had, zette ik een productiekantoor op in Park Slope, Brooklyn, en begon te werken”, zegt Coppola. "Ik deed de casting, las de tabel door en liet een tweede eenheid onder leiding van de briljante fotograaf Ron Fricke, omdat ik dacht dat het gemakkelijker en goedkoper zou zijn om te beginnen voordat we daadwerkelijk de hoofdfotografie zouden aankondigen."

Coppola’s opkomende Megalopolis-team begon het dagelijkse leven in de stad te documenteren. “Het tweede exemplaar is opgenomen met een vroeg model digitale camera van Sony waarvan ik riskeerde dat deze van voldoende kwaliteit zou zijn om door alle seizoenen heen te kunnen worden opgenomen en van elementen van vitale activiteiten van de stad (voedseldistributie, riolering, afvalverwerking) voor de rijk en arm”, zegt hij.

Toen werd het fictieve verhaal van een stad die na een verschrikkelijk moment van verwoesting in puin lag werkelijkheid. “Het script had altijd een element van een verouderende Sovjet-satelliet die uit zijn baan viel en op de aarde viel, dus we hadden wat opnames nodig van vernietiging en opgeruimde gebieden, maar natuurlijk had niemand de gebeurtenissen van 11 september 2001 kunnen voorzien, en de gebeurtenissen van 11 september 2001. tragedie van het World Trade Center”, zegt hij. “Toen we destijds onze tweede eenheid aan het filmen waren, hebben we enkele van die hartverscheurende beelden besproken.” Hoeveel daarvan in de uiteindelijke film terechtkomt, is onduidelijk. Terwijl Coppola zich inspande om iets allegorisch en episch te maken, keerde hij ook terug naar de persoonlijke toets die zijn klassieke films zo weerklank gaf. “Mijn eerste doel is altijd om met heel mijn hart een film te maken, dus ik begon te beseffen dat het over liefde en loyaliteit in elk aspect van het menselijk leven zou gaan”, zegt hij. “Megalopolis weergalmde deze gevoelens, waarin liefde werd uitgedrukt in een bijna kristallijne complexiteit, onze planeet in gevaar en onze menselijke familie bijna in een daad van zelfmoord, totdat het een zeer optimistische film werd die erop vertrouwt dat de mens het genie bezit om te genezen. welk probleem dan ook dat ons wordt voorgelegd.”

Megalopolis vormt ook een commentaar op zijn eigen land, waarbij de filmmaker de openingszin van The Godfather herhaalt. ‘Ik geloof in Amerika’, zegt Coppola. “Onze stichters hebben een grondwet, het Romeinse recht en de senaat geleend voor hun revolutionaire regering zonder koning. De Amerikaanse geschiedenis had niet kunnen plaatsvinden en ook niet kunnen slagen zonder dat de klassieke leer er leiding aan had gegeven.”

Terwijl de film zijn debuut in Cannes nadert, spreekt Coppola hoge verwachtingen uit voor de toekomst: “Het is mijn droom dat Megalopolis een eeuwige favoriet op oudejaarsavond zal worden, waarbij het publiek achteraf niet over hun nieuwe diëten of voornemens om niet te roken bespreekt, maar eerder over deze simpele vraag. : 'Is de samenleving waarin we leven de enige die voor ons beschikbaar is?'”