Kun je je lage rugpijn niet kwijtraken? Daar is een reden voor, blijkt uit onderzoek.

Rugpijn treft miljoenen mensen over de hele wereld - en veel patiënten vinden geen verlichting.

Een nieuw onderzoek gepubliceerd in BMJ Evidence-Based Medicine heeft honderden eerdere artikelen bekeken waarin werd onderzocht of niet-invasieve behandelingsmogelijkheden zoals manipulatieve therapie en tapen hielpen om niet-specifieke rugpijn te verlichten, wat veruit het meest voorkomende type is.

Ze ontdekten dat slechts één op de 10 behandelingen effectief was, met slechts iets hogere voordelen dan een placebo.

Onder Amerikanen is rugpijn een van de meest voorkomende gezondheidsklachten, met 39% van de volwassenen in de VS die op de een of andere manier last hebben. Voor de velen die met deze vorm van pijn leven, kunnen de resultaten van het onderzoek ontmoedigend zijn.

Maar volgens de auteur van de studie, Aidan Cashin, PhD, BExPhys, adjunct-directeur van het Centre for Pain IMPACT aan Neuroscience Research Australia, zijn ze ook niet zo verrassend. Zijn team's bevindingen zijn grotendeels consistent met eerdere studies, vertelde hij aan Health, waarbij een gebrek aan betrouwbaar bewijs voor de doeltreffendheid van veel standaardbehandelingen wordt benadrukt.

Toch onthulde het nieuwe onderzoek een sprankje hoop dat sommige behandelingen mogelijk beter werken dan andere om acute of chronische lage rugpijn te verbeteren.

Hier is een nadere blik op welke behandelingen wel of geen verlichting kunnen brengen - en wat u kunt doen als u lijdt.

Voor het onderzoek richtte Cashin en zijn team zich op niet-specifieke rugpijn, wat betekent dat de oorsprong ervan niet is geïdentificeerd.

Om voort te bouwen op bestaand bewijsmateriaal, selecteerde het team 301 onderzoeken die mensen met niet-specifieke rugpijn in 44 landen omvatten. Deze onderzoeken leverden gegevens op over 56 verschillende niet-invasieve behandelingen of behandelingscombinaties, zoals niet-steroïde ontstekingsremmende geneesmiddelen (NSAID's), lichaamsbeweging, acupunctuur, lasertherapie, manipulatieve therapie van de wervelkolom, tapen en antidepressiva.

"Nadat we de relevante studies hadden geïdentificeerd, hebben we ze gegroepeerd op basis van behandeling en de duur van lage rugpijn die door de deelnemers werd ervaren," legde Cashin uit. "Dit stelde ons in staat om ervoor te zorgen dat we appels met appels vergeleken."

Hun conclusie: slechts één op de 10 behandelingen bracht meer verlichting dan een placebo.

Zo was één behandeling het meest effectief geacht voor acute lage rugpijn. NSAID-geneesmiddelen, waaronder aspirine en ibuprofen, leken deze kortetermijnkwaal beter te verlichten dan andere opties.

Voor chronische pijn daarentegen waren vijf behandelingen - lichaamsbeweging, manipulatieve therapie van de wervelkolom, tapen, antidepressiva en TRPV1-agonisten - het meest effectief.

Ondertussen kwam uit het onderzoek naar voren dat drie behandelingen voor acute lage rugpijn (lichaamsbeweging, glucocorticoïd-injecties en paracetamol) en twee voor chronische lage rugpijn (antibiotica en anesthetica) grotendeels ineffectief waren en "waarschijnlijk niet geschikt" waren voor pijnmanagement.

Het onderzoek had echter enkele beperkingen. Bij het onderzoeken van onderzoeken die “echte” behandelingen vergeleken met “nep” of placebobehandelingen, was het moeilijk om consistentie te handhaven in wat als nep werd beschouwd. In sommige gevallen heeft het onderzoek ook vergelijkbare behandelingssoorten samen gegroepeerd (zoals twee verschillende soorten pijnmedicatie), wat mogelijk tot vertroebelde resultaten heeft geleid.

Volgens Cashin zijn de redenen waarom zoveel behandelingen niet tot resultaten leiden grotendeels onbekend.

"Lage rugpijn is een veelvoorkomend en complex probleem dat moeilijk te behandelen kan zijn vanwege de vele mogelijke factoren die de rugpijnervaring van een individu zouden kunnen veroorzaken en in stand houden," legde hij uit.

Het "niet-specifieke" in "niet-specifieke rugpijn" kan een deel van het probleem zijn. Erica Urquhart, MD, PhD, een gecertificeerd orthopedisch chirurg gespecialiseerd in sportgeneeskunde, gewrichtsgezondheid en blessurepreventie, vertelde aan Health dat het vaststellen van de onderliggende oorzaak van rugpijn vaak nodig is om effectieve behandeling te begeleiden.

"Als orthopedisch chirurg zou het zeldzaam zijn om een patiënt te laten met een definitieve, niet-specifieke diagnose van lage rugpijn", zei ze. Beeldvorming en andere tests kunnen vaak een specifieke oorzaak van de pijn van mensen aanwijzen, zoals hernia symptomen, lumbale stenose of facetgewrichtsartritis. Daarvandaan kan een zorgverlener de meest nuttige gerichte behandelingen aanbevelen.

Echter, een andere theorie wint terrein in de medische literatuur. Volgens David D. Clarke, MD, president van de Association for the Treatment of Neuroplastic Symptoms, mislukken rugpijnbehandelingen vaak omdat de "echte bron" van pijn de hersenen zijn.

Hij wees op een studie uit 2021 in JAMA Psychiatry waaruit bleek dat 66% van de patiënten met niet-specifieke chronische rugpijn die pijnherverwerkingsbehandeling, een vorm van psychologische behandeling, kregen, bijna pijnvrij was bij een follow-up na één jaar.

Verder onderzoek kan meer licht werpen op of een psychologische, in plaats van een fysieke, benadering het meest effectief is voor niet-specifieke rugpijn.

Als zoveel behandelingen niet helpen, wat moet je dan doen als je in de greep van een pijnlijke kramp zit of te maken hebt met de langdurige last van een chronische rugpijn?

De resultaten van de studie bevestigen wat veel beoefenaars al adviseren.

Clarke zei dat NSAID-medicijnen de eerste verdedigingslinie vormen, samen met rust en fysiotherapie. Voor pijn die aanhoudt gedurende twee of drie maanden en daarna, adviseerde hij een beoordeling van de mogelijke structurele oorzaak. Urquart was het daarmee eens. "In de orthopedie moeten we het klinische probleem definiëren om een effectief behandelplan te kunnen bieden," zei ze.

In afwezigheid van een fysieke oorzaak, zou een psychologische of stressgerelateerde oorzaak de volgende plaats kunnen zijn om te zoeken, zei Clarke. "Pijn veroorzaakt door deze oorzaak is net zo ernstig en invaliderend als die veroorzaakt door structurele oorzaken en is absoluut niet ingebeeld," zei hij.