Papiersnede fysica identificeert de meest gevaarlijke soorten papier

Op welke manier je het ook bekijkt, een papercut is pijnlijk.

Tijdschriften, brieven en boeken herbergen een geniepig potentieel voor lichte zelfveroorzaakte pijn. Maar andere soorten papier - zoals dun tissuepapier of het dikkere materiaal gebruikt voor ansichtkaarten - zijn minder snel beledigend. Wetenschappers hebben nu de natuurkunde achter het feit verklaard waarom sommige soorten papier eerder vingers doen scheuren.

In experimenten met een gelatine replica van menselijk weefsel, ontdekten onderzoekers dat een dun vel papier meestal ging buigen voordat het kon snijden. Dik papier drukte meestal in het materiaal maar drong er niet doorheen: Net als een bot mes, concentreerde het de kracht niet in een klein genoeg gebied. Een dikte van ongeveer 65 micrometers was een ‘sweet spot’ - of pijnlijke plek - zo melden natuurkundige Kaare Jensen en collega's in een artikel dat zal verschijnen in Physical Review E.

Dat maakt dot matrix-printerpapier het gevaarlijkst, zeggen de onderzoekers (Dat papier wordt tegenwoordig zelden gebruikt - gelukkig voor pinkies en wijsvingers). Papier van verschillende tijdschriften was een goede tweede in de tests van de wetenschappers. (Voor degenen die Science News in print lezen: excuses!)

De hoek van snijden speelde ook een rol. Papier dat rechtstreeks in de gelatine werd gedrukt, sneed minder snel in vergelijking met papier dat dwars en naar beneden sneed.

In plaats van de neiging van papier om te snijden te bestrijden, omarmden de onderzoekers het. Ze ontwierpen een 3D-geprint gereedschap dat ze de Papermachete noemen, wat, wanneer geladen met een strook printerpapier, fungeert als eenmalig mes. Het mes kan snijden in komkommers, paprika's, appel en zelfs kip. Het innovatieve apparaat kan dienen als een nieuw type bestek met goedkope vervangende messen.

Toekomstig onderzoek zal zich richten op meer realistische, vinger-vormige materialen, in plaats van platte vellen gelatine, aldus Jensen, van de Technische Universiteit van Denemarken in Kongens Lyngby. "Ideaal gezien zouden we wat testpersonen willen hebben, maar het is moeilijk om vrijwilligers te vinden."